Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Ψευδαισθήσεις, Αυταπάτες


Οι ψευδαισθήσεις έχουν την ικανότητα να κάνουν τον άνθρωπο να χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα. Στην αστική προπαγάνδα χρησιμοποιούνται σε όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής.
Δημιουργούνται, αναπαράγονται, αναπαλαιώνονται, παρουσιάζονται σε χίλιες δυο μορφές και παίζουν αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση αντιλήψεων και επιλογών.
 Στη νεολαία υποκαθιστούν τα ανώτερα ιδανικά, προβάλλοντας ένα ψεύτικο κόσμο φενάκης, φτηνών απολαύσεων, ευκαιριακής φτηνής ευδαιμονίας και αδιέξοδων επιλογών. Η νεολαία είναι ένα από τα μεγαλύτερα θύματα των ψευδαισθήσεων που δημιουργεί η βιομηχανία του θεάματος, της μόδας, της νυχτερινής διασκέδασης και των ναρκωτικών.
 Στο κομμάτι εκείνο της νεολαίας που ψάχνει για ιδανικά καλλιεργούνται οι ψευδαισθήσεις υπεροχής της ελληνικής φυλής που οδηγούν σε εθνικιστικές εξάρσεις, καταστροφικές ψυχώσεις και αδιέξοδες επιλογές. Ο “εξευρωπαϊσμός” και η καπιταλιστική “παγκοσμιοποίηση” δημιουργούν την ψευδαίσθηση συμμετοχής στη διαμόρφωση ανώτερων προτύπων ζωής σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ στην ουσία προωθούν το θάψιμο των μεγάλων πολιτισμικών αξιών και των πανανθρώπινων ιδανικών.
 Ψευδαισθήσεις για τους εργαζόμενους
 Οι εργαζόμενοι ακούνε πως “αν η επιχείρηση πάει καλά, τότε θα φάει κι ο εργαζόμενος ψωμάκι”. Όσο ο εργαζόμενος δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν ταΐζει το αφεντικό τον εργαζόμενο αλλά ο εργαζόμενος ταΐζει το αφεντικό, θα χύνει τον ιδρώτα του κυνηγώντας μια χίμαιρα.
 Καλλιεργείται η ψευδαίσθηση πως όσο τελειοποιούνται τα μέσα παραγωγής, η ρομποτική και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τόσο πιο ξεκούραστη γίνεται η εργασία. Στην πραγματικότητα η βαριά χειρωνακτική εργασία δίνει μεν τη θέση της σε μια “ελαφρύτερη”, αλλά αυτή προκαλεί νέες επαγγελματικές ασθένειες, όπως το στρες, η πνευματική υπερκόπωση, οι νευρικές διαταραχές κ.ά. Οι καπιταλιστές δεν μειώνουν τον εργάσιμο χρόνο αλλά ιδιοποιούνται τα αποτελέσματα της τεχνολογικής εξέλιξης. Αναγκάζουν ένα μέρος των εργαζομένων να δουλεύει περισσότερες ώρες και ρίχνουν τους υπόλοιπους στην ανεργία για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους.
 Οι εργαζόμενοι δεν έχουν πια ούτε τη δυνατότητα να διαλέξουν αφεντικό. Πολλές φορές κρύβουν πτυχία, εξειδικεύσεις και μεταπτυχιακά, πουλώντας την εργατική τους δύναμη για ένα κομμάτι ψωμί.
 Από τα ΜΜΕ ο λαός τροφοδοτείται με την ψευδαίσθηση, πως όταν λείψουν οι κλέφτες, οι τοκογλύφοι,, ο παρασιτισμός, οι αδικαιολόγητες σπατάλες, η κακοδιαχείριση, ο αλόγιστος καταναλωτισμός, θα υπάρχει δίκαιη κατανομή του πλούτου και ευημερία. Όμως όλα αυτά τα υπαρκτά αρνητικά φαινόμενα είναι αυτό που φαίνεται και όχι η αιτία που τα γεννά. Ο ίδιος ο καπιταλισμός είναι κλοπή του μόχθου των εργαζομένων. Τοκογλυφία είναι η ίδια η λειτουργία του τραπεζικού κεφαλαίου. Παρασιτισμός είναι η ίδια η ύπαρξη της αστικής τάξης. Οι σπατάλες προέρχονται πρώτα και κύρια από την αδυναμία κοινωνικού προγραμματισμού της παραγωγής. Η κακοδιαχείριση προέρχεται από την έλλειψη κοινωνικού ελέγχου στην παραγωγή. Ο αλόγιστος καταναλωτισμός είναι η μόνιμη επιδίωξη του κεφαλαίου.
 Επομένως όλες αυτές οι βλαβερές συνέπειες για το λαό δεν είναι δυνατόν να καταργηθούν αν δεν καταργηθεί ο ίδιος ο καπιταλισμός.
 Μικροαστικές ψευδαισθήσεις
 Η λάμψη του καπιταλιστικού συστήματος, η γκλαμουριά, όπως την ονομάζει ο λαός, δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Ο μικροαστός τρέφει την αυταπάτη πως με την εξυπνάδα του, την εργατικότητά θα καταφέρει να γίνει κι αυτός αστός. Δεν αντιλαμβάνεται πως το “αλώνι” της αστικής τάξης είναι περιορισμένο και πως η είσοδος του ενός νέου αστού προϋποθέτει την έξοδο κάποιου άλλου. Παραγνωρίζουν ότι το “αλώνι” αυτό γίνεται ολοένα και μικρότερο, ότι δηλαδή ο κοινωνικός πλούτος συγκεντρώνεται σε ολοένα και λιγότερα χέρια.
 Στους μισθωτούς δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι θα πλουτίσουν αν ξεφύγουν από τη μισθωτή εξάρτηση ακολουθώντας το δρόμο της επιχειρηματικότητας. Παίρνοντας όμως αυτό το δρόμο ελάχιστοι στέκονται τυχεροί κι αυτοί προσωρινά. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία αποτυγχάνουν, χάνουν αυτά που είχαν ξοδέψει και βυθίζονται στο χρέος. Τα χαμένα όνειρα τους βουλιάζουν στο βάλτο της απελπισίας. Στο βαθμό που δεν αντιλαμβάνονται την πραγματική αιτία της αποτυχίας τους αποκτούν τις πιο αντιδραστικές και αντικοινωνικές αντιλήψεις. Μετατρέπονται σε εχθρούς της ίδιας της τάξης τους.
 Ψευδαισθήσεις για την εθνική ασφάλεια.
 Στο λαό καλλιεργείται η ψευδαίσθηση της οικονομικής προόδου, της εθνικής ασφάλειας και της ειρήνης όσο η χώρα βρίσκεται μέσα σε κάποια οικονομική ή πολεμική συμμαχία, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Αυτές όμως οι συμμαχίες βρίσκονται πίσω από τις οικονομικές και εθνικές καταστροφές. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, καλλιεργείται η αυταπάτη πως το ΝΑΤΟ είναι για την Ελλάδα ασπίδα σε ενδεχόμενη επίθεση από την Τουρκία. Στην πραγματικότητα το ΝΑΤΟ έχει συμφέρον από τη δημιουργία και την όξυνση αντιπαραθέσεων ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα. Έτσι γιγαντώνονται οι Νατοϊκές πολεμικές βιομηχανίες, και ενισχύονται οι μηχανισμοί, που φέρνουν σε αντιπαράθεση τις δύο χώρες. Και οι δύο χώρες εφαρμόζοντας τις ιμπεριαλιστικές επιλογές μένουν δεμένες στο άρμα της εξάρτησης, αντιμετωπίζοντας διαρκώς το ενδεχόμενο μιας πολεμικής σύρραξης.
 Η αντίληψη, που χωρίζει τους πολιτικούς των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών σε καλούς και κακούς, σε φιλέλληνες και ανθέλληνες δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως κάποιοι ξένοι μας μισούν επειδή “είμαστε καλύτεροί τους”. Προπαγανδίζεται με πολλούς τρόπους πως όλος ο κόσμος μας χρωστάει επειδή “δώσαμε τα φώτα μας στην ανθρωπότητα” πριν 2500 χρόνια. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη σημασία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού για την ανθρωπότητα θα πρέπει να μη μας διαφεύγει πως το ελληνικό “φως” δεν προήλθε από παρθενογένεση. Θα ήταν αδύνατο να δημιουργηθεί αν η ανθρωπότητα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε δημιουργήσει τις υλικές και πνευματικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.
 Οι τραγικές ψευδαισθήσεις των κομμουνιστών
Ψευδαισθήσεις δημιουργήθηκαν και στους κομμουνιστές σε πολλές περιπτώσεις όπως αυτές που ακολουθούν πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές επιτυχίες και αποτυχίες καθώς και από λαθεμένες εκτιμήσεις του ταξικού χαρακτήρα των συγκρούσεων.
 Το νικηφόρο τέλος του Β' παγκοσμίου Πολέμου δημιούργησε σε κομμουνιστικά κόμματα την ψευδαίσθηση ότι η αστική τάξη μπορεί να αποδεχθεί την κοινοβουλευτική της ήττα και να παραδώσει την εξουσία. Μεγάλα Κομμουνιστικά Κόμματα, όπως το Γαλλικό, το Ιταλικό κ.ά. συμμετείχαν σε αστικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις, συμμάχησαν για την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής εξουσίας με σοσιαλδημοκρατικά κόμματα εναντίον συντηρητικών κομμάτων. Χύνοντας νερό στο μύλο του καπιταλισμού πέτυχαν το αντίθετο από αυτό που επεδίωκαν, κατέληξαν στον ιδεολογικό αφοπλισμό και τελικά στην αυτοδιάλυση.
Αυτού το είδους οι ψευδαισθήσεις αξιοποιούνται, μεθοδεύονται και πατρονάρονται από τα κέντρα κατασκευής του Ψυχολογικού Πολέμου. Μόνιμη επιδίωξη της αστικής τάξης είναι να παρασύρει τον ταξικό της αντίπαλο σε ένα “παιχνίδι” με τους δικούς της όρους ώστε να τον αποπροσανατολίσει, να τον καθυστερήσει, να τον αποδυναμώσει, να τον αφοπλίσει, και τελικά να τον εξουδετερώσει.
 Η ιστορία έχει να παρουσιάσει επώδυνα ιστορικά διδάγματα από την πείρα αποτυχημένων επαναστάσεων, όπως για παράδειγμα του 1918 στη Γερμανία, ή όπως η άνοδος στην κυβερνητική εξουσία της Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή. Το τραγικότερο παράδειγμα είναι η νίκη της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση. Πέτυχε το σκοπό της όταν όχι μόνο οι συνειδητοί αντεπαναστάτες αλλά και οι ίδιοι οι κομμουνιστές πίστεψαν πως η σοσιαλιστική οικονομία μπορεί να ενσωματώνει και καπιταλιστικούς νόμους της αγοράς.
 Έτσι συντελέστηκε ένα τεράστιο πισωγύρισμα της ιστορίας, πολύ γρηγορότερα, πολύ πιο ανώδυνα για τον καπιταλισμό, πολύ πιο βαθιά από όσο υπολόγιζαν τα κέντρα κατασκευής του Ψυχολογικού Πολέμου. Οι λαοί των σοσιαλιστικών χωρών έχασαν μονομιάς ότι είχε κατακτηθεί μέσα σε επτά δεκαετίες με γιγαντιαίους αγώνες και ανείπωτες θυσίες. Ταυτόχρονα οι λαοί των υπόλοιπων χωρών έπαψαν να έχουν σα φυσικό σύμμαχό τις σοσιαλιστικές χώρες και βυθίζονται σε ολοένα και μεγαλύτερα αδιέξοδα. Θα βρουν όμως τη δύναμη να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους, επειδή και το θέλουν και το μπορούν.

Η επιλογή του μικρότερου κακού



Είναι στη φύση του ανθρώπου να προσπαθεί να αποφύγει οτιδήποτε τον βλάπτει. Είναι επίσης λογικό ανάμεσα σε δύο κακά, που τον απειλούν να προτιμά εκείνο, που τον βλάπτει λιγότερο. Η λογική της επιλογής του μικρότερου κακού έχει ρίζες τόσο βαθιές, όσο και ο άνθρωπος. Τους τελευταίους όμως αιώνες η φυσική αυτή επιλογή αποτελεί μορφή εκβιασμού του λαού
Η ιστορία του Μικρότερου κακού
Κατά την εξάπλωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια η έχθρα ανάμεσα στους Ορθόδοξους και Καθολικούς Χριστιανούς ήταν τόσο μεγάλη που οι ορθόδοξοι υποτάσσονταν στους Οθωμανούς μέσα από το δίλημμα “Κάλλιο τους Μουσουλμάνους παρά τους Καθολικούς”. Τότε οι Μουσουλμάνοι επέτρεπαν στους υποδουλωμένους λαούς να διατηρούν τη θρησκεία τους μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ανάλογα έδρασε το ίδιο δίλημμα το 16ο αιώνα στους Ολλανδούς προτεστάντες: ” Καλύτερα Τούρκος παρά Παπιστής” (δηλαδή καθολικός).
Το μικρότερο κακό στις ΗΠΑ και στην ΕΕ
Από το 19ο αιώνα και μετά η επιλογή του μικρότερου κακού είναι μια από τις πιο δυναμικές, τεχνικές χειραγώγησης του λαού. Δεν υπάρχει καπιταλιστική χώρα στην οποία να μην εφαρμόζεται για μικρά και μεγάλα θέματα. Στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ από την εποχή του Ψυχρού πολέμου (δόγμα Κερκπάτρικ) μέχρι σήμερα έχουμε την εφαρμογή μιας πολιτικής συνεχών ανατροπών των αστικών δημοκρατικών κυβερνήσεων και εγκαθίδρυση δικτατορικών καθεστώτων σαν μικρότερο κακό σε σχέση με το μεγαλύτερο, όπως ονομάστηκε “ο κομμουνιστικός κίνδυνος”. Οι ΗΠΑ μέχρι σήμερα επιβάλουν και συντηρούν δικτατορικά καθεστώτα με αυτή τη δικαιολογία.
Τη δεκαετία του '70 οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την άνοδο στην εξουσία του Σαντάμ Χουσεΐν, φοβούμενοι την αύξηση της επιρροής του Κ.Κ. Ιράκ (καλύτερα στην εξουσία ο Σαντάμ Χουσεΐν, παρά οι κομμουνιστές), τη δεκαετία του '90 τον ενθαρρύνουν να επιτεθεί στο Κουβέιτ και στη συνέχεια με πρόσχημα την υπεράσπιση των ΗΠΑ από την απειλή της διεθνούς τρομοκρατίας ξεκινούν τον πόλεμο του Ιράκ, τον συλλαμβάνουν και τον στέλνουν στην αγχόνη (ένας τοπικός πόλεμος για την υπεράσπιση των κερδών των μονοπωλίων είναι προτιμότερος από την Ειρήνη που δεν δίνει διέξοδο στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου).
Το ίδιο σκηνικό στήνεται συνεχώς τις τελευταίες δεκαετίες στις εκλογές των ΗΠΑ . Ο Αμερικανός ψηφοφόρος σε κάθε εκλογική αναμέτρηση καλείται να ψηφίσει το μικρότερο κακό, επιλέγοντας τον Κάρτερ αντί του Ρέιγκαν, τον Μπους αντί του Γκορ, μέχρι πρόσφατα τον Ομπάμα αντί του Ρόμνεϋ κ.ο.κ. Ένας από τους δύο υποψήφιους εμφανίζεται σαν αντιδραστικός και ο δεύτερος παρά τις αδυναμίες του σαν καλύτερη λύση.
Στις Ευρωπαϊκές χώρες στήνεται επίσης το ίδιο σκηνικό. Για παράδειγμα υποτασσόμενος στη λογική του μικρότερου κακού ο Γαλλικός λαός στις εκλογές του 2002 ψηφίζει Ζακ Σιράκ, προκειμένου να μην εκλεγεί ο ακροδεξιός Ζαν Μαρί Λεπέν. Δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που ο γαλλικός λαός μπαίνει στο ίδιο δίλημμα, ενώ το ίδιο συμβαίνει στη Βρετανία (Θάτσερ, Μπλερ) και τους άλλες χώρες.
Το Μικρότερο κακό στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα λειτουργούν μόνιμα τα διλήμματα “δημοκρατία ή κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός” και “δεξιά ή αντιδεξιά”, με το λαό να πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο μικρότερο κακό δηλαδή ανάμεσα σε ένα κόμμα που δεν εμπιστεύεται και σε ένα άλλο, που φοβάται. Μεταπολεμικά η θεωρία του μικρότερου κακού εκφράστηκε με διαφορετικούς τρόπους πιέζοντας συνεχώς το τμήμα του λαού, που υπέφερε περισσότερο από τις αντιλαϊκές επιλογές. Πότε για να λήξει το μετεμφυλιακό καθεστώς, πότε για να φύγει η επάρατος δεξιά, πότε για να μην επιστρέψει η δεξιά. Η θεωρία της χαμένης ψήφου είναι μια μορφή του ίδιου εκβιασμού. Οι ψηφοφόροι καλούνται να μη ψηφίσουν το κόμμα  προτίμησής τους αν δεν είναι “κόμμα εξουσίας” αλλά να ψηφίσουν ένα από τα δύο κόμματα, που διεκδικούν την εξουσία. Με αυτό τον τρόπο πριμοδοτούν το δικομματισμό ή το διπολισμό, δηλαδή την αέναη χειραγώγηση του λαού από την αστική τάξη.
Μετά την καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε το 2008 στη χώρα μας, ο τεχνικός αυτός εκβιασμός μπήκε σε συνεχή χρήση και πήρε μεγάλες διαστάσεις. Ολόκληρος ο κυβερνητικός και κρατικός μηχανισμός, όλοι οι οικονομικοί και προπαγανδιστικοί μηχανισμοί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό χρησιμοποιούν σαν κύριο μοχλό πίεσης τη θεωρία του μικρότερου κακού, ζητώντας ολοένα και μεγαλύτερες θυσίες από τον ελληνικό λαό. Τα διλήμματα οδηγούν καθημερινά στην εξαθλίωση εκατομμύρια θύματα από τα λαϊκά στρώματα.
Καλύτερα να δουλεύεις χωρίς ωράριο, να υποτάσσεσαι στις παράνομες απαιτήσεις του αφεντικού, να μη συνδικαλίζεσαι, να μπαίνεις στο εργοδοτικό συνδικάτο παρά να είσαι ο επόμενος που θα απολυθεί”. “Καλύτερα ανασφάλιστος, ή καλύτερα εργαζόμενος με 500 ευρώ και χωρίς δικαιώματα ή καλύτερα ωρομίσθιος ή καλύτερα συμβασιούχος, παρά άνεργος”. “Καλύτερα μειώσεις μισθών, συντάξεων, κατάργηση της κοινωνικής πρόνοιας, της δωρεάν παιδείας, όλων των δικαιωμάτων αλλά μέσα στην Ευρωζώνη, παρά επιστροφή στη Δραχμή, που κατά την αστική προπαγάνδα σημαίνει χάος”. Ο εκβιασμός με τη μορφή του μικρότερου κακού δεν έχει τέλος.
Η αντιμετώπιση του μικρότερου κακού
Από τη στιγμή που η επιδίωξη του μικρότερου κακού είναι μια φυσιολογική επιλογή κάθε ανθρώπου, μπαίνει το ζήτημα αν είναι εφικτό και με ποιο τρόπο μπορούν να αντιμετωπισθούν οι συνέπειές του. Πως είναι δυνατόν να διαχωριστεί η φυσική επιλογή από τον ωμό πολιτικό και εργοδοτικό εκβιασμό. Αρκεί να αξιοποιήσουν την πείρα τους. Να παίρνουν υπόψη τους ότι κάθε φορά που διάλεγαν το μικρότερο κακό, αυτό τους οδηγούσε σε μεγαλύτερο κακό. Να καταλάβουν ότι όσοι βάζουν πλάτες στην εργοδοσία και στην πολιτική που τους εξαθλιώνει είναι ταξικοί αντίπαλοί τους, είναι συντηρητές του κοινωνικού συστήματος που γεννά τον εκβιασμό. Οι φυσικοί αυτουργοί συνεχώς αλλάζουν, αλλά ο εκβιασμός συνεχίζεται.
Πρέπει να πολεμούν ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που χρησιμοποιεί τον εκβιασμό για να κάνει πιο φτηνή την εργατική δύναμη, πιο μεγάλη την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Χωρίς αγώνα ενάντια στην ίδια εκμετάλλευση οι εργαζόμενοι θα προσπαθούν να καταστρέψουν ένα από τα όπλα του ψυχολογικού πολέμου και όχι τον δημιουργό του, την ίδια τη μήτρα που τον γεννά.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να καταλάβουν πως τα κόμματα που προπαγανδίζουν, αποδέχονται και εφαρμόζουν την επιλογή του μικρότερου κακού δεν διαφέρουν από τον υπόκοσμο της νύχτας, που πρώτα εξασκεί τρομοκρατία και στη συνέχεια πουλάει προστασία. 

Η κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ για το Ισραήλ



Στην χθεσινή συνάντηση του Υπουργού Άμυνας, Πάνου Καμμένου, με την πρέσβη του Ισραήλ ο Υπουργός δήλωσε:
Συναντήθηκα με την Πρέσβη του Ισραήλ με την οποία συζητήσαμε για τη συνέχιση της αμυντικής συνεργασίας. Είναι πολύ σημαντική η συνεργασία της Ελλάδος με το Ισραήλ και βεβαίως η τριμερής συνεργασία της Ελλάδος, της Κύπρου και του Ισραήλ για την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Θα συνεχίσουμε την συνεργασία και σε πολιτικό επίπεδο αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο
Στην απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, στην παράγραφο 13.28, όμως έγραφε:
Η στήριξη της Κυπριακής Δημοκρατίας για την επίλυση του Κυπριακού, ο σεβασμός των διεθνών συμβάσεων και των σχετικών ψηφισμάτων του ΟΗΕ, η απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, η κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, η αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και η εφαρμογή της αρχής «κανείς Έλληνας στρατιώτης σε πολεμικά μέτωπα έξω από τα σύνορα της χώρας» συνιστούν άξονες της εξωτερικής μας πολιτικής.
Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ σε ανακοίνωση του στις 6/10/2013 έλεγε:
Ταυτόχρονα πολυπληθής ομάδα υπουργών αλλά και ο ειδικός σύμβουλος, Ανδρέας Ταπραντζής, από το ΤΑΙΠΕΔ θα έχουν σειρά συναντήσεων με Ισραηλινούς αξιωματούχους, για να εντατικοποιηθεί η στρατηγική συνεργασία των δυο χώρων. Μια στρατιωτική συνεργασία που εγκυμονεί κινδύνους για τη χώρα μας
Άραγε οι Συριζαίοι που θαλασσοδερνόταν στα καράβια για την Γάζα τη γνώμη έχουν για όλα αυτά?