Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Μπαράζ διώξεων, συλλήψεων και καταδικαστικών αποφάσεων εναντίον μαθητών, φοιτητών και εργαζομένων τον τελευταίο μήνα

Τη μορφή χιονοστοιβάδας έχουν πάρει τον τελευταίο μήνα οι διώξεις, συλλήψεις και καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον μαθητών, φοιτητών και εργαζομένων. Αναφέρουμε επιγραμματικά:

Λαμία: Πρωτοφανείς συλλήψεις και καταδίκες μαθητών του 1ου ΕΠΑΛ Λαμίας που βρισκόταν υπό κατάληψη

Ηγουμενίτσα: Σε δίκη παραπέμφθηκαν 10 μαθητές, που συνελήφθησαν μέσα στο σχολείο τους που τελούσε υπό κατάληψη

Κόρινθος: Αναίτιες συλλήψεις μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ με πρόσχημα τη «ρύπανση του περιβάλλοντος» επειδή προπαγάνδιζαν με φυλλάδια τις θέσεις του Κόμματος


Πύργος: Συνέλαβαν μέλη της ΚΝΕ  για... «ρύπανση του περιβάλλοντος» γιατί προπαγάνδιζαν το σύγχρονο «ΟΧΙ»



Με αποκορύφωμα την καταδίκη σε 5 μήνες φυλάκιση του Πέτρου Πουντίδη και Παύλου Πουντίδη, συνδικαλιστών των ταξικών σωματείων Μετάλλου Πειραιά και Ηλεκτρολόγων Πλοίων. Η δίκη αφορούσε στις κινητοποιήσεις που έκαναν τα ταξικά συνδικάτα στο Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού (ΒΙΠΑΣ) το καλοκαίρι του 2008, για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στη συνδικαλιστική δράση, τις Συμβάσεις Εργασίας, συνολικά τη δουλειά με δικαιώματα.

Συνδικαλιστές Ν/Ζώνης: Καταδικάστηκαν από το Πλημμελειοδικείο Πειραιά μετά από μηνύσεις εργολάβων

Η βιομηχανία διώξεων σε βάρος του ταξικού κινήματος πρέπει να προβληματίσει σοβαρά κάθε τίμιο εργάτη. Να πάρει απάντηση ο κρατικός - εργοδοτικός αυταρχισμός με καθολική συμμετοχή στην απεργία στις 6 Νοέμβρη

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Παλιά ανιστόρητα επιχειρήματα από τον κ. Πρετεντέρη

Μόλις μία μέρα μετά την επέτειο του «ΟΧΙ», της αντίστασης του ελληνικού λαού με μπροστάρη τους κομμουνιστές, έρχεται ο κ. Πρετεντέρης μέσα από «ΤΑ ΝΕΑ» (29/10/2013) για να «βάλει στη θέση τους» τους «ανιστόρητους» (όπως ισχυρίζεται ο ίδιος). Τι επιλέγει να «αναδείξει» με αφορμή την επέτειο προς «αποκατάσταση» της «ιστορικής αλήθειας»; Μα βεβαίως, τη «συμμαχία Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης με το λεγόμενο Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ», η οποία, λέει, «δεν ήταν επιλογή ανάγκης, ούτε περιστάσεων», αλλά μια «κανονική μοιρασιά της Ανατολικής Ευρώπης». «Να θυμηθούμε, λοιπόν» υπογραμμίζει, «πως όταν ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος την 1η Σεπτεμβρίου 1939, η ναζιστική Γερμανία, η φασιστική Ιταλία και η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση βρίσκονταν στο ίδιο στρατόπεδο»!!
Ο κ. Πρετεντέρης «ξεχνάει» -όλως περιέργως- ότι της υπογραφής του γερμανοσοβιετικού Συμφώνου μη-επίθεσης και όχι συμμαχίας, είχε προηγηθεί η Συμφωνία του Μονάχου μεταξύ των αστικών «Δημοκρατιών» της Βρετανίας και της Γαλλίας και των φασιστικών καθεστώτων της Γερμανίας και της Ιταλίας, με την οποία οι πρώτες άφηναν ελεύθερα τα χέρια του Χίτλερ για να κινηθεί προς Ανατολάς (προς τη Σοβιετική Ένωση δηλαδή) παραδίδοντάς του στο πιάτο την Τσεχοσλοβακία. Άλλωστε κοινός στόχος όλων ήταν το τσάκισμα του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους.
Όπως επίσης «ξεχνάει» ότι η ΕΣΣΔ πραγματοποίησε αλλεπάλληλες προσπάθειες για τη δημιουργία «κοινού μετώπου» απέναντι στην επιθετικότητα του φασισμού-ναζισμού, για την αποφυγή του πολέμου. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε: Το Μάρτη του 1939 η σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε στη Γαλλία, τη Βρετανία, την Πολωνία, τη Ρουμανία και την Τουρκία τη σύγκληση διάσκεψης με αντικείμενο την αντιμετώπιση μιας ενδεχομένης γερμανικής επίθεσης. Η Αγγλία αρνήθηκε και η διάσκεψη δεν έγινε ποτέ. Χωρίς αποτέλεσμα ήταν και η νέα πρόταση της ΕΣΣΔ στις 27 Μάη προς Γαλλία και Βρετανία για την οργάνωση ενεργού αμοιβαίας βοήθειας εναντίον κάθε επιθετικής ενέργειας στην Ευρώπη. Το ίδιο και στις 23 Ιούλη.
Τέλος -για να έρθουμε και στην ίδια την Πολωνία- το Μάη του 1939, η ΕΣΣΔ πρόσφερε στρατιωτική βοήθεια και στην πολωνική κυβέρνηση σε περίπτωση πολέμου. Η απάντηση της τελευταίας (με τις ευλογίες της Γαλλίας και της Βρετανίας, αλλά και τις εγγυήσεις τους, που τελικά αποδείχθηκαν κάλπικες) υπήρξε αρνητική. Μόνο αφού όλες οι παραπάνω προσπάθειες είχαν αποτύχει (με ευθύνη των «Δημοκρατιών», που βεβαίως ευελπιστούσαν και ενθάρρυναν την επιθετικότητα του Χίτλερ απέναντι στην ΕΣΣΔ), μόνο τότε η σοβιετική κυβέρνηση επεδίωξε την προσωρινή ειρήνη με τη Γερμανία ως τελευταίο μέσο άμυνας, για την καθυστέρηση έστω της επίθεσης, που έτσι κι αλλιώς θεωρούνταν αναπόφευκτη (η ΕΣΣΔ ανέμενε μια τέτοια επίθεση από πολύ καιρό πριν και δεν είχε καμιά αυταπάτη ως προς αυτό). Το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ εξασφάλισε στη χώρα 21 πολύτιμους μήνες ειρήνης, που κατόπιν αποδείχτηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προετοιμασία ενόψει της γερμανικής επίθεσης. Εκτός και αν ο κ. Πρετεντέρης θα επιθυμούσε μια διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων.
Καμιά «μοιρασιά» της Πολωνίας δεν έγινε. Οι σοβιετικές δυνάμεις εισήλθαν στις περιοχές της Δυτικής Ουκρανίας και Δυτικής Λευκορωσίας μετά τη φυγή της πολωνικής κυβέρνησης στο εξωτερικό, ενώ -να το τονίσουμε αυτό- αντιμετώπισαν ελάχιστη αντίδραση από τον πολωνικό στρατό. Πρόκειται δε για περιοχές, τις οποίες η Πολωνία (με τις πλάτες και τις λόγχες του διεθνούς ιμπεριαλισμού) απέσπασε από την επαναστατημένη Ρωσία το 1918-1920 και όπου το 1939 ζούσαν 9.000.000 Ουκρανοί και 12.000.000 Λευκορώσοι, πληθυσμοί που η ΕΣΣΔ δεν ήθελε να πέσουν στα νύχια των ναζί.
Όσο, για το σοβιετοφινλανδικό πόλεμο (τον οποίο ο κ. Πρετεντέρης παρουσιάζει ως μέρος της υλοποίησης της «μοιρασιάς» της Ευρώπης μεταξύ φασιστών και κομμουνιστών, σημειώνοντας μάλιστα την 3μηνη «ηρωική αντίσταση του φινλανδικού λαού»), να υπενθυμίσουμε ότι στο πλευρό των Φινλανδών, έσπευσαν να συνδράμουν, εκτός από τις «δημοκρατικές» ΗΠΑ, Γαλλία και Βρετανία και η φασιστική Ιταλία. Να υπενθυμίσουμε επίσης στον κ. Πρετεντέρη, λάτρη και αναζητητή της ιστορικής αλήθειας, πως η Φινλανδία τάχθηκε κατόπιν και ανοιχτά με τις δυνάμεις του Άξονα, μετέχοντας στρατιωτικά στην επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» των ναζί κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
«Τον Μάιο 1940», προσθέτει στη συνέχεια, η ΕΣΣΔ «εισέβαλε στη Λετονία, στη Λιθουανία και στην Εσθονία -τη στιγμή που η ναζιστική Γερμανία κατακτούσε την Ολλανδία, το Βέλγιο και τη Γαλλία». Ένα και το αυτό δηλαδή! «Ξεχνά» όμως πως στις τρεις Βαλτικές χώρες το 1940 πραγματοποιήθηκαν σοσιαλιστικές επαναστάσεις και κατόπιν εισήλθαν εθελοντικά και έπειτα από ψηφοφορία στη Σοβιετική Ένωση.
Λέει και άλλα τραγελαφικά ο κ. Πρετεντέρης (μεταξύ άλλων και ότι η ναζιστική Γερμανία διεξήγε τον πόλεμο με σοβιετικό πετρέλαιο, παρότι τα στρατιωτικά αποθέματα που είχε φτιάξει έως το 1939 προέρχονταν από αμερικανικές και βρετανικές εταιρείες – η δε «Στάνταρ Όιλ» συνέχισε τις business με το 3ο Ράιχ και στη διάρκεια του πολέμου).
Για να καταλήξει στο ότι στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχε «συμμαχία των άκρων», πως «κάποιοι» (εννοώντας τους κομμουνιστές) «προσήλθαν στον μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο μάλλον καθυστερημένα, μάλλον άθελά τους και αφού πρώτα τους την έπεσαν οι φασίστες». Οι κομμουνιστές, κ. Πρετεντέρη, πολεμούσαν το φασισμό από τη γέννησή του (από τη δεκαετία του 1920 ακόμα), όταν μερίδα των αστικών τάξεων όλων των χωρών φλέρταρε μαζί του ως μέσο τρομοκράτησης και καταστολής των κοινωνικών αγώνων και ως συνολικότερη «λύση» στα αδιέξοδα που δημιούργησε η καπιταλιστική κρίση του 1929-1933 για το αστικό πολιτικό σύστημα. Οι κομμουνιστές υπήρξαν επίσης εκείνοι που και στη συνέχεια αποτέλεσαν τους κύριους αιμοδότες του αντιφασιστικού αγώνα. Η Σοβιετική Ένωση έδωσε σε αυτό τον αγώνα πάνω από 20.000.000 παιδιά της, σηκώνοντας το συντριπτικό βάρος του πολέμου: 2 στους 5 νεκρούς του πολέμου ήταν Σοβιετικοί πολίτες. Δύο εκατομμύρια νεκρούς έδωσε μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα των μπολσεβίκων (συγκριτικά να υπενθυμίσουμε ότι οι απώλειες των ΗΠΑ και της Βρετανίας στον πόλεμο ήταν 405.000 και 375.000 αντίστοιχα). Το 80% των συνολικών απωλειών της Βέρμαχτ σημειώθηκαν στο Ανατολικό Μέτωπο. Τη στιγμή που οι ΗΠΑ και η Βρετανία μόλις το 1944 άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη κατά του «Άξονα» και με βασικό στόχο να ανακοπεί η προέλαση του Κόκκινου Στρατού και ενώ είχε αντιστραφεί η πορεία του πολέμου.
Να, λοιπόν, κ. Πρετεντέρη, ποιος πολέμησε και ποιος νίκησε το φασισμό στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υποδείξεις περί «ανιστόρητων θεωριών» αλλού. Όση λάσπη και αν ριχτεί, απ’ όπου και αν ριχτεί, τέτοιες σελίδες της Ιστορίας γραμμένες με αίμα και θυσίες, δεν σπιλώνονται, δεν παραγράφονται και δεν λησμονούνται.

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Δύο όψεις, ίδιο νόμισμα

του Περικλή ΚΟΥΡΜΟΥΛΗ

Πληθαίνει τον τελευταίο καιρό η αρθρογραφία στον αστικό Τύπο για την αναγκαιότητα «να φύγει η τρόικα», «να ανακτήσει η Ελλάδα την οικονομική της ανεξαρτησία», να στηριχθεί η καπιταλιστική ανάπτυξη σε ένα «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας». Τέτοιες απόψεις εκφράζει και ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούν, είναι ότι το μείγμα διαχείρισης της τρόικας είναι «αναποτελεσματικό», ότι καθυστερεί την ανάκαμψη και ότι οι λαϊκές αντιδράσεις για τα μέτρα μπορεί να οδηγήσουν σε «κοινωνική έκρηξη», όπως έγραφε στο κύριο άρθρο της την Κυριακή μια από τις ναυαρχίδες των αστών. Θα σκεφτεί κανείς: Τι μύγα τους τσίμπησε και από εκεί που τα προηγούμενα χρόνια μιλούσαν για «εξωστρέφεια» της ελληνικής οικονομίας, τώρα αναδιπλώνονται και ζητάνε «εθνικά σχέδια ανασυγκρότησης»;

Η απάντηση είναι ότι η εθνικιστική και η κοσμοπολίτικη αντίληψη της αστικής τάξης είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Εναλλάσσονται ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντά της, όπως αυτά διαμορφώνονται σε κάθε ιστορική στιγμή και μάλιστα όχι ενιαία στο εσωτερικό της. Για παράδειγμα, η συμμετοχή στην ΕΕ και μετά στην ΟΝΕ σήμαινε τη συνειδητή παραχώρηση από τη μεριά των αστών μέρους της «εθνικής κυριαρχίας», με την προσδοκία ότι θα έχουν πολλαπλάσια οφέλη από τη συμμετοχή τους στη διακρατική ένωση των μονοπωλίων. Και είχαν. Τώρα, ισχυροποιείται η τάση για απεγκλωβισμό από την «πολιτική της τρόικας», η παρουσία της οποίας προέκυψε περίπου σαν «συμβατική υποχρέωση» από τη συμμετοχή της Ελλάδας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και κυρίως στην Ευρωζώνη, στο πλαίσιο της συνολικής διαχείρισης της κρίσης.

Οι ίδιες δυνάμεις που τώρα ξορκίζουν την τρόικα, επαινούσαν προηγουμένως τη συμβολή της στη διαχείριση της κρίσης. Τώρα που οι ανάγκες άλλαξαν, η προσαρμογή τους είναι ακαριαία. Για παράδειγμα, το «Βήμα» κατακρίνει την κυβέρνηση ότι ανέχεται την τρόικα να κάνει κουμάντο στις τράπεζες και ότι μ' αυτόν τον τρόπο στερεί χρήμα από τις ντόπιες επιχειρήσεις, που θα μπορούσαν να έχουν χρηματοδότηση, αν η κυβέρνηση είχε αποκαταστήσει την «οικονομική ανεξαρτησία». Θυμίζουμε ότι πάνω σε τέτοιες απόψεις στηρίχθηκαν τα «αντιμνημονιακά» ιδεολογήματα της «υποτέλειας» και της «κατοχής» της χώρας, που ενίσχυσαν τον εθνικισμό και, εκτός απ' όλα τα άλλα, έδωσαν αέρα και στα πανιά της φασιστικής Χρυσής Αυγής.

Η στάση ισχυρών μερίδων της αστικής τάξης απέναντι στην τρόικα αντανακλά την επιθυμία τους να αλλάξει το μείγμα διαχείρισης στην Ελλάδα, με ελάφρυνση του χρέους και περισσότερα επεκτατικά μέτρα, από τα οποία θα ωφεληθούν οι ίδιοι, χωρίς να κάνουν σκόντο στα μέτρα που βαθαίνουν την εργασιακή εκμετάλλευση και τα οποία εφαρμόζονται σε όλη την ΕΕ, είτε με τρόικα, είτε χωρίς. Αντανακλά επίσης την ανησυχία ότι αδυνατίζει η θέση τους στον ανταγωνισμό με επιχειρηματικούς ομίλους άλλων χωρών. Αυτή την ανησυχία εξέφρασε για λογαριασμό τους και ο Αλ. Τσίπρας, όταν είπε από τη ΔΕΘ ότι η σημερινή διαχείριση της κρίσης «υπονομεύει και τη δυνατότητα αυτόνομης πορείας ορισμένων, που ναι μεν ευνοούνται περιστασιακά από το μνημόνιο, αλλά αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι η πίεση έχει ήδη αρχίσει να μεταφέρεται πάνω σε αυτούς»...

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Γιατί να απεργήσουμε στις 6 του Νοέμβρη;

Γιατί η κυβέρνηση πρέπει να πάρει μαζική απάντηση από την οργανωμένη πάλη των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, να δυναμώσει ο αγώνας με όλες τις μορφές. Γιατί δεν πρέπει να περάσει η απογοήτευση, ο συμβιβασμός, η λογική ότι οι αγώνες δεν φέρνουν αποτελέσματα. Για να μη δώσουμε την ευκαιρία στην κυβέρνηση, στους επιχειρηματικούς ομίλους να τελειώσουν με ό,τι εργατικό δικαίωμα απέμεινε, να χτυπήσουν τη συλλογική δράση, τη συλλογική πάλη.
Γιατί οι άνεργοι δεν έχουμε ούτε ένα πιάτο φαγητό. Δεν μπορούμε να ζήσουμε τις οικογένειές μας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε με τα 300 ευρώ επίδομα ανεργίας. Είναι ζωτική ανάγκη να αυξηθεί το επίδομα ανεργίας και ο χρόνος επιδότησης και να το παίρνουν όλοι χωρίς προϋποθέσεις. Να καταργηθούν τα δουλεμπορικά γραφεία που εκμεταλλεύονται την ανάγκη μας για δουλειά.
Γιατί οι εργαζόμενοι δεν μπορούμε να δουλεύουμε ήλιο με ήλιο για 300 και 400 ευρώ. Πώς ο εργαζόμενος, ο άνεργος θα βάλει πετρέλαιο για το χειμώνα; Δεν μπορούμε να ανεχτούμε την κατάργηση του κατώτερου μεροκάματου και των ΣΣΕ. Θέλουμε συλλογικές συμβάσεις και όχι ατομικές που μας οδηγούν να είμαστε ο καθένας μόνος του απέναντι στην εργοδοσία.
Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε κάθε μέρα με τη θηλιά της ανασφάλειας, αν θα πάμε το πρωί στη δουλειά και θα μας στείλουν στο λογιστήριο να πάρουμε την απόλυση, και αυτή χωρίς αποζημίωση. Γι' αυτό πρέπει να απαιτήσουμε σταθερή και μόνιμη δουλειά, με πλήρη δικαιώματα. Να απαιτήσουμε καμιά απόλυση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Γιατί θέλουμε να μπορούμε, όταν ασθενήσουμε, να έχουμε περίθαλψη δωρεάν και φάρμακα και όχι να πληρώνουμε το χαράτσι των 5 και 25 ευρώ.
Γιατί οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δεν ανεχόμαστε τις περικοπές στις συντάξεις και τα επιδόματα. Συντάξεις από τις οποίες σήμερα ζει μια ολόκληρη οικογένεια.
Γιατί η περικοπή 2 δισ. από τον κρατικό προϋπολογισμό το 2014 για την Κοινωνική Ασφάλιση, θα μειώσει κι άλλο τις συντάξεις και τις παροχές.
Γιατί τα σχολεία δεν έχουν δασκάλους, δεν έχουν υποδομές. Δεκάδες παιδιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων πετιούνται έξω από τα σχολεία, από τη γνώση, και πρέπει να διεκδικήσουμε να λυθούν άμεσα χωρίς οι εργαζόμενοι να αναγκάζονται να πληρώνουν χιλιάδες ευρώ από τον οικογενειακό προϋπολογισμό που έτσι κι αλλιώς δεν τα έχουν, γιατί τα έχουν καταληστεύσει η εργοδοσία και η κυβέρνηση.
Γιατί την ώρα που κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μονοπώλια επιτίθενται και παίρνουν νέα μέτρα, την ίδια ώρα απλόχερα μέσω του προϋπολογισμού δίνουν στο κεφάλαιο νέες φοροαπαλλαγές, νέες μειώσεις στις εργοδοτικές εισφορές, περισσότερα κίνητρα στο όνομα των επενδύσεων κλπ.
Γιατί η ιδιωτικοποίηση του νερού, της ενέργειας, της Υγείας, της Παιδείας, των μεταφορών, των λιμανιών θα φέρει νέα βάσανα στη ζωή όλων μας, με νέες αυξήσεις στα τιμολόγια, με χειροτέρευση των παρεχόμενων υπηρεσιών.
Γιατί οι αυτοαπασχολούμενοι, που η μπότα των επιχειρηματικών ομίλων τους κλείνει και τους στέλνει στην ανεργία, είναι σύμμαχοι των εργαζομένων και πρέπει να δυναμώσει η συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τη νεολαία, τις γυναίκες.
Γιατί δεν μπορούμε να αφήσουμε τη λύση των προβλημάτων μας σε ναζιστικές, φασιστικές, εγκληματικές οργανώσεις, στη Χρυσή Αυγή, που είναι με τις μειώσεις μισθών, που είναι με τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, που φτιάχνει δουλεμπορικά γραφεία, που είναι με τους μεγαλοκλινικάρχες της ιδιωτικής Υγείας. Γιατί δεν μπορούμε να ζούμε με την αυταπάτη ότι τέτοιες οργανώσεις μπορούν να τιμωρήσουν αντί για μας αυτούς που ευθύνονται για τα βάσανά μας.
(Από την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ για την αναγκαιότητα της απεργίας).