Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Στο χορό των κινητοποιήσεων στον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών και οι εργαζόμενοι στη WIND

Οργανωμένη καλά μοιάζει η επίθεση στους εργαζομένους στον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών, αφού λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση για μειώσεις μισθών στη Forthnet, έρχεται η WIND να ανακοινώσει νέες απολύσεις, μετά από αυτές που έγιναν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

ΣΕΤΗΠΟργανωμένη όμως πρέπει, και απ' ότι φαίνεται θα είναι, και η αντίσταση των εργαζομένων στον κλάδο, καθώς το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής στηρίζει, μετά τον αγώνα των εργαζομένων της Forthnet, και τις κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν οι εργαζόμενοι της WIND, οι οποίοι κήρυξαν στάση εργασίας σήμερα από τη 1 το μεσημέρι μέχρι τις 5 το απόγευμα, ζητώντας να παρθούν πίσω οι απολύσεις. Παράλληλα το ΣΕΤΗΠ καλεί όλους τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΤΗΠ τη Δευτέρα, 26/11, στις 6 το απόγευμα στα γραφεία του συνδικάτου στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ), Γ' Σεπτεμβρίου 48β και Μάρνη.



Διαβάστε εδώ την ανακοίνωση της «Ταξικής Ενότητας Εργαζομένων» στον όμιλο «Wind».

«Καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται»

Ο πιο «κομψός» τρόπος για να υπονομεύσεις το δίκιο του αγώνα των καταπιεσμένων είναι να παίρνεις «ίσες» αποστάσεις ανάμεσα στο «δίκιο», στις «ελευθερίες» και στο «δικαίωμα» του καταπιεστή να καταπιέζει, και στο δίκιο, στις ελευθερίες και στο δικαίωμα του καταπιεσμένου να αντιδρά, να αντιστέκεται αλλά και να επιτίθεται ενάντια στην καταπίεση και στον καταπιεστή.
Ο ακόμα «κομψότερος» τρόπος για να αποκηρύξεις τον αγώνα του καταπιεσμένου ενάντια στον τύραννο και εκμεταλλευτή του, είναι να βαφτίζεις «βία» την αντίσταση και τη διαμαρτυρία του, την οποία βέβαια σπεύδεις μετά να την αντιπαραβάλεις με τη βία του εκμεταλλευτή ώστε με την ευπρέπεια που αρμόζει στον κόσμο των εστέτ του ανθρωπισμού, να αποφανθείς:
 Τον παραπάνω λυρικό «πασιφισμό», της καταδίκης της βίας «απ' όπου κι αν προέρχεται», ένα σχήμα που αποτελεί σήμα κατατεθέν των προπαγανδιστικών μηχανισμών των καθεστώτων της βίας και της εκμετάλλευσης, τον ακούσαμε προχτές να διατυπώνεται και από την κυρία Ρένα Δούρου, στέλεχος και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.
                                                                         
*


Φυσικά δεν είναι της ώρας να κάνουμε μαθήματα (πολύ περισσότερο σε μια αριστερή...).
Αλλά, προς δόξαν της πραγματικότητας, τη βία - συστατικό στοιχείο της ύπαρξης των κοινωνιών όπου αντιπαρατίθενται αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα - είτε την καταδικάζεις, είτε δεν την καταδικάζεις, αυτή υπάρχει. Ερήμην των ηθικοπλαστικών κηρυγμάτων.
Είναι σαν να καταδικάζεις το θάνατο. Οσο κι αν τον καταδικάσεις, αυτός υπάρχει και θα υπάρχει (μέχρι τη δευτέρα παρουσία, τουλάχιστον...). Και η αναγνώριση ότι υπάρχει, μόνο ως παραλογισμός θα μπορούσε να εκληφθεί ως εκδήλωση «αγάπης» προς το θάνατο ή ως δήλωση «δικαίωσης» της ύπαρξής του.
Το ίδιο συμβαίνει, για παράδειγμα, με το θέμα του πολέμου. Η στάση μας απέναντί του δεν τελειώνει (ούτε καν αρχίζει) με την έκφραση της καταδίκης του. Αλλά με τον προσδιορισμό του χαρακτήρα του πολέμου. Δηλαδή αν είναι δίκαιος ή άδικος ο πόλεμος, από πλευράς εκείνων που είτε ως αμυνόμενοι, είτε ως επιτιθέμενοι, συμμετέχουν σε αυτόν.
Εκτός αν καταλήξουμε ότι κάθε πόλεμος είναι άδικος. Ως εκ τούτου εξίσου «άδικο» με τους Τούρκους το '21 είχαν και οι επαναστατημένοι Ελληνες. Αλλά τότε, αν κάθε πόλεμος είναι «άδικος», και η αδικία επιμερίζεται εξίσου σε όλους όσους συμμετέχουν ή εξαναγκάζονται να συμμετάσχουν σε αυτόν, τότε η δικαίωση του «αδικητή» είναι εξασφαλισμένη.


*

Το ζητούμενο, λοιπόν, όταν μιλάμε για βία, δεν είναι να αραδιάσουμε επίθετα και προσδιορισμούς για να αποδείξουμε πόσο απεχθής μας είναι, μη και δεν πάρουμε μέρος στο γενικό μεθύσι κάποιας αταξικής, απολίτικης και αντι-ιστορικής «συναδέλφωσης».