Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Θα μας πεθάνουν, ή θα τους πεθάνουμε






Οι πολλοί δεν έχουν να φάνε, κι αυτοί που κρατάνε τα κλειδιά της αποθήκης με τα τρόφιμα κολυμπάνε στο χρυσάφι. Αυτή είναι η εικόνα που διαμορφώνεται με αφορμή αυτό που χαρακτηρίζουν «διατροφική κρίση». Δε σημαίνει έλλειψη τροφίμων, αλλά υψηλές τιμές που κάνουν απαγορευτικά τα τρόφιμα για μεγάλες μάζες πληθυσμού. Είναι μία από τις στιγμές που ο καπιταλισμός και η βαρβαρότητα είναι συνώνυμα.
***
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Στη μία μετά την άλλη τις αναλύσεις τους οι αστοί παρότι διατηρούν τον όρο «κρίση χρέους», μιλάνε παράλληλα και για κρίση κερδοφορίας και αναγνωρίζουν επίσης ότι με μέτρο την «ανταγωνιστικότητα», δηλαδή τους όρους που θα διασφαλίζουν τη διαρκή αύξηση των κερδών, το πράγμα δεν προχωράει. Παραμένουν όμως δέσμιοι της αντίφασης του συστήματος. Δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να κυνηγά κέρδη, δεν μπορεί χωρίς την ανταγωνιστικότητα. Γι' αυτό και το ξεπέρασμα της γενικής καπιταλιστικής κρίσης συνοδεύεται πάντα με καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Ηδη μιλάνε για σύγκρουση με γεωπολιτικά χαρακτηριστικά χωρίς ακόμα να διευκρινίζουν αν θα 'χει τη μορφή και γενικευμένου πολέμου (από μια τέτοια οπτική μπορεί να γίνει πιο εύκολα κατανοητή και η επιμονή της ελληνικής κυβέρνησης να «δέσει» την εφαρμογή της πολιτικής της με ένταση του αυταρχισμού, που παραπέμπει σε «καθάρισμα της αυλής» ενόψει πολέμου στον περίγυρο...).
***
Ο κυνισμός με τον οποίο η αστική τάξη αρθρογραφεί πια για «βαρύ τίμημα», που αναγκαστικά θα πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα, δηλώνει όξυνση του ταξικού πολέμου. Και ως τέτοιος για την εργατική τάξη σημαίνει συγκέντρωση δυνάμεων με στρατηγικό στόχο να πληρώσουν την κρίση οι καπιταλιστές, να γίνει η κρίση από απειλή για την εργατική τάξη, σημείο καμπής για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών.