Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Ποιος υποδαυλίζει τον φασισμό;



Το ΣΚΑΪ παρουσιάζει (10-7-2012, 08.20΄) μια δακρύβρεχτη είδηση σύμφωνα με την οποία μια παρέα αθώων πολιτών έγιναν στόχος άγριας επίθεσης αγνώστων, με καταδρομικό τρόπο στο Αγρίνιο! Η παρέα έπινε απλά τον καφέ της και δεν προκαλούσε κανέναν, όπως λέει βεβαίως, βεβαίως και η έκθεση της αστυνομίας. Μιλάμε για εντελώς αθώα θύματα που δέχτηκαν επίθεση.

Είμαι βέβαιος ότι όλοι εσείς θα καταδικάσετε αυτή την απρόκλητη βία. Και φυσικά θα δικαιολογήσετε κάθε νόμιμη άμυνα από τα θύματα. Ίσως μάλιστα δικαιολογήστε και ό,τι κάνουν μετά αφού δέχονται απρόκλητες επιθέσεις! Και αφού θα καταδικάσετε την επίθεση με αγανάκτηση και θα δικαιολογήσετε την αντίδραση των θυμάτων ως δίκαιοι πολίτες, θα μάθετε ότι τα «θύματα» ήταν μέλη της Χρυσής Αυγής.

Λάβρος ο Οικονόμου επανέρχεται μετά από 10΄ και διευκρινίζει ότι «το είπαμε αναρχικοί κτύπησαν τα μέλη της ΧΑ οι οποίοι δεν προκαλούσαν κανέναν και καθόταν ήσυχοι»! Η αγιοποίηση των φασιστών στο απόγειο και η προληπτική αθώωση μελλοντικών εγκλημάτων σε μια γραμμή. Θυμίζει την αθώωση του Κασιδιάρη γιατί… ΔΕΧΤΗΚΕ ΑΠΡΟΚΛΗΤΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ… ΑΜΥΝΘΗΚΕ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΣΤΟ… ΣΥΣΤΗΜΑ!!!

Στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι γνωστό εκτός από αυτά που θέλει το σύστημα. Και ανεξάρτητα από τον ρόλο που παίζουν επιθέσεις αναρχικών (αν ήταν αυτοί) οι οποίες αντικειμενικά στρώνουν το έδαφος στους φασίστες και σε κάθε εκτροπή, εδώ το θέμα είναι πως το αξιοποιούν οι δυνάμεις του συστήματος.

*Προχθές κυκλοφορούσε σε όλα τα μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως ότι ο Χίτλερ έσωσε έναν Εβραίο, διοικητή του στον Α΄ Π. Πόλεμο, από τη δίωξη και τον θάνατο!!!

Ύστερα κάνουν τους έκπληκτους κάποιοι για το πώς ανεβαίνει το φασιστικό φαινόμενο.




Προφανώς και ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού δεν ξέρει ποιοι και πως του σκάβουν τον τάφο του. ΌΧΙ ΤΟ ΛΑΚΚΟ, ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΛΕΜΕ.

Πηγή

Κοσμοπολιτισμός του κεφάλαιου και προλεταριακός διεθνισμός


Ενα αρκετό χρήσιμο βιβλίο, σε μία εποχή που η υποστήριξη στους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς πλασάρεται σαν η τελευταία λέξη του ..."διεθνισμού"(!!), ενώ οι αραχνιασμένες θεωρίες περί "υπεριμπεριαλισμού" ξαναβγαίνουν από τα σεντούκια σε καινούριες συσκευασίες.


Κατεβάστε το απ' το scribd
Κοσμοπολιτισμός και διεθνισμός


Επαναστάτης των Βορείων Προαστίων





Traverso Rossa : Ένα κείμενο απόλυτο χωρίς "καμπύλες" που ωστόσο εκφράζει κάποιες πικρές αλήθειες

Από καιρό θα μπορούσα να έχω κάνει αυτή την ανάρτηση, μια και παρατήρησα τα φαινόμενα που θα περιγράψω, εδώ και πολλά πολλά χρόνια, αλλά ενδιάμεσα προέκυψαν μερικά σοβαρότερα θέματα για να ασχοληθεί κανείς.
Τώρα όμως που είναι καλοκαίρι, και μάλιστα καύσωνας, και ο κόσμος αναπαύεται όσο μπορεί, σωματικά και πνευματικά, είπα να καταπιαστώ και με αυτή τη συνομοταξία φυτών που εγώ ονομάζω “επαναστάτες των Βορείων Προαστίων“.
Στον τύπο και στο διαδίκτυο μπορεί κανείς να εντοπίσει αυτό το είδος φυτού σε πολλά και διάσημα ιστολόγια και ιστοσελίδες, μια και, όπως θα δείξω στη συνέχεια, είναι ιδιαίτερα αγαπητό σε αυτό που ονομάζουμε “κυρίαρχο σύστημα”, καθώς όχι απλά του είναι χρήσιμο και απαραίτητο, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του.

Ο “επαναστάτης των βορείων προαστίων”, κατά κανόνα κατοικοεδρεύει στα καλοβαλμένα και σικ προάστια της Αθήνας και άλλων πόλεων και περιοχών της Ελλάδας, σε σπίτια που του εξασφάλισε ο πλούσιος μπαμπάς του. Από εκεί εφορμά στο κέντρο της πόλης, Εξάρχεα, Ψυρρή και ότι άλλο είναι της επαναστατικής και κουλτουριάρικης μόδας, και γι αυτόν οι εργατικές ή υποβαθμισμένες συνοικίες είναι κάτι σαν χαριτωμένο φολκλόρ που έχει τη γραφικότητά του και είναι πολύ όμορφο να παραμείνει έτσι.

Ενίοτε μπορεί και να εγκαταλείψει το σπίτι που του έφτιαξε ο μπαμπάς, και – με τα λεφτά του μπαμπά πάντα – να αγοράσει ή να νοικιάσει κάτι πιο εξτρίμ, μια αποθήκη, ένα παλιό νεοκλασικό στα Εξάρχεια ή στην Πλάκα που να ταιριάζει με το όλο επαναστατικό στυλ.
Στη συντριπτική πλειοψηφία του είναι γένους αρσενικού. Αλλά μπορεί να είναι και θηλυκού, που φέρει κάπως παρόμοια χαρακτηριστικά.

Ο επαναστάτης των βορείων προαστίων, είναι φυσικά αλληλέγγυος με τους μετανάστες, το σπίτι όμως το καθαρίζει μια - τουλάχιστον – μετανάστρια, γιατί αυτές οι δουλειές δεν είναι για εκείνον, που έχει άλλα, πιο σημαντικά πράγματα να κάνει. Συνήθως καταπιάνεται με πνευματικό έργο, κυρίως γιατί θέλει πάση θυσία να περάσει στην ιστορία, δεν καταδέχεται δηλαδή να είναι αυτός ένας ανώνυμος, όπως οι κοινοί θνητοί. Το όνομα του πρέπει απαραιτήτως να φιγουράρει σε βιβλία, περιοδικά και φυσικά στο διαδίκτυο. Γι αυτό φροντίζει και να έχει τις κατάλληλες γνωριμίες, συνήθως με εκδότες, δημοσιογράφους, και γενικά επώνυμους, ανθρώπους του πνεύματος που λένε, εναλλακτικούς καλλιτέχνες κ.λπ. Έτσι γίνεται και αυτός σιγά σιγά κομμάτι αυτού που λέμε επαναστατική κοινότητα και κουλτούρα.

Για να είσαι όμως κομμάτι της επαναστατικής κοινότητας πρέπει απαραιτήτως να υπερασπίζεσαι μια κάποια επανάσταση. Επειδή καμιά σχέση όμως δεν θέλει να έχει με τους εργαζόμενους και τον μέσο άνθρωπο τον οποίο και σιχαίνεται – είπαμε, πρέπει να ξεχωρίσει, αυτός είναι ο σκοπός της ζωής του – πολιτικοιδεολογικά στρέφεται προς τον χώρο της ευρύτερης αριστεράς και του αναρχισμού, που κατά κάποιον τρόπο χωράει τα πάντα. Εξάλλου είναι κατεξοχήν η προσωπικότητα που δεν δέχεται καμιά αρχή, και καμιά εξομοίωση, φύσει και θέσει νάρκισσος.

ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 7.30 ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ

 
ΕΠΕΙΓΟΝ

Η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ καλεί την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών με τη μαζική, μαχητική παρουσία τους στη συγκέντρωση αλληλεγγύης που διοργανώνει το σωματείο των εργαζομένων της Ελληνικής Χαλυβουργίας στις 7.30 το απόγευμα στην Ομόνοια. Για να μην περάσουν τα σχέδια της εργοδοσίας. Για να μην πιάσει τόπο η προσπάθεια εργοδοσίας – κυβέρνησης – ΜΜΕ να συκοφαντήσουν τους χαλυβουργούς, τους εργαζόμενους συνολικά ότι οι αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια.

ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 7.30 ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ
Και πορεία στο υπουργείο Εργασίας

Η Εκτελεστική Γραμματεία

Νέο αντιλαϊκό σχέδιο


Τη βίαιη διεργασία για την εσωτερική υποτίμηση, για τη διαμόρφωση φτηνότερης, περισσότερο ευέλικτης εργατικής δύναμης, που ωθεί στην εξάπλωση της εξαθλίωσης σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού προωθούν εσπευσμένα η συγκυβέρνηση από κοινού με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, κλιμακώνοντας με το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής» και τα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα ύψους πάνω από 11,5 δισ. ευρώ.
Το φτήνεμα των εργατών συντελείται μέσα από τις παραπέρα τρανταχτές «περικοπές» στους μισθούς και τα μεροκάματα, με τα νέα προωθούμενα μέτρα όπως αυτά που αφορούν στις συντάξεις, με την κατάργηση κοινωνικών επιδομάτων, επιδομάτων ανεργίας, ΕΚΑΣ, πολυτεκνικά, προνοιακά, φοιτητικά κ.ά., με τον αποκλεισμό από αυτά εκατοντάδων χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών, μέσα από την εφαρμογή εξευτελιστικών εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων. Την ίδια στρατηγική εξυπηρετεί η συνεχής δραστική μείωση των κρατικών «δαπανών» για την Υγεία, την Παιδεία, για κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Για λόγους διαχείρισης ακραίων φαινομένων κοινωνικής μιζέριας και κοινωνικού αποκλεισμού, δικαιούχοι των κάθε είδους προνοιακών και άλλων επιδομάτων στο εξής θα είναι το φτωχότερο κομμάτι του πληθυσμού, όσοι διαβιούν σε συνθήκες απόλυτης και σχετικής φτώχειας και εξαθλίωσης.
Βγαλμένα μέσα από την ίδια στρατηγική των μονοπωλίων είναι και τα «φρέσκα» μαζικά χαράτσια, όπως αυτά που στέλνουν τις μέρες τούτες με τα εκκαθαριστικά της Εφορίας, όπως και αυτά που ετοιμάζουν για το αμέσως προσεχές διάστημα. Στην τωρινή ημερήσια διάταξη της δικτατορίας των μονοπωλίων είναι να μαζέψουν το χαράτσι πάνω στη λαϊκή κατοικία, είτε με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ είτε με άλλον τρόπο, και ακόμη η παραπέρα απογείωση, από το φθινόπωρο φέτος, των ειδικών φόρων κατανάλωσης πάνω στο πετρέλαιο θέρμανσης των λαϊκών νοικοκυριών. Ενα ακόμη πρόσθετο εργαλείο για το αποφασιστικό ξεζούμισμα του λαϊκού εισοδήματος είναι ο νέος φορολογικός νόμος που φέρνουν για ψήφιση στη Βουλή το Σεπτέμβρη. Βασικοί άξονες είναι τα νέα βαριά χαράτσια απέναντι στο λαϊκό εισόδημα, στην κατανάλωση και την κατοικία. Η διάλυση και κατάργηση όλων των ελαφρύνσεων που ακόμη τρεμοπαίζουν στα πόδια τους και που αφορούν στις κάθε είδους δαπάνες των λαϊκών νοικοκυριών (νοίκια, φροντιστήρια παιδιών, Υγεία, τόκοι στεγαστικών δανείων κ.ά.), η «αντικατάστασή» τους με «επιδοματική μορφή» και μόνο για τα πολύ χαμηλά εισοδήματα, δηλαδή επίσης για τη διαχείριση των ακραίων φαινομένων απόλυτης και σχετικής φτώχειας και εξαθλίωσης που γεννά η εγκληματική πολιτική σε όφελος του κεφαλαίου.
«
Πέτρα πάνω στην πέτρα» δεν πρόκειται να αφήσουν προκειμένου να ενισχυθούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες λόγω κρίσης. Οταν οι καπιταλιστές περάσουν σε φάση διευρυμένης κερδοφορίας, που ίδιοι την ευαγγελίζονται - χωρίς όμως και να είναι σε θέση να την προσδιορίσουν χρονικά - ο λαός θα είναι γονατισμένος, χωρίς δικαιώματα, αναγκαστικά και βίαια οπισθοδρομημένος πολλές δεκαετίες πίσω. Φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση με τα μονοπώλια να συνεχίζουν να αλωνίζουν στο επίπεδο της οικονομίας και της παραγωγής δεν μπορεί ούτε και θα μπορούσε να υπάρξει. Για το λαό υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, χωρίς τους καπιταλιστές και τις κρίσεις τους, με εργατική λαϊκή εξουσία και το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει. Γεγονός που απαιτεί τώρα οργάνωση και πάλη ενάντια σ' αυτά τα μέτρα και την πολιτική που τα εφαρμόζει σε συνδυασμό με την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Ανδρέας ΣΑΚΑΡΕΛΟΣ
 

Να γίνει υπόθεση του λαού


Η πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και των εφαρμοστικών νόμων, είναι μια ολοκληρωμένη και εμπεριστατωμένη παρέμβαση του Κόμματος, που μπορεί και πρέπει να γίνει όπλο στα χέρια του λαϊκού κινήματος. Η κατάθεση της πρότασης νόμου είναι απόδειξη της συνέπειας του ΚΚΕ. Οχι μόνο επειδή δεσμεύτηκε προεκλογικά γι' αυτή την πρωτοβουλία, αλλά και επειδή είναι ο μόνος αταλάντευτος εχθρός των καπιταλιστών, της πολιτικής και της εξουσίας τους της ΕΕ, που με μοχλό τα μνημόνια επιβάλλουν την πιο βαθιά αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική για να αντιμετωπίσουν την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Και το ΚΚΕ συνδέει την πάλη ενάντια σε μνημόνια, δανειακές, μεσοπρόθεσμο και εφαρμοστικούς, ενιαία, με την πάλη ενάντια στα μονοπώλια. Ολ' αυτά τα αντιπαλεύει στη Βουλή και στο κίνημα γιατί είναι στρατηγική της ΕΕ, της κυβέρνησης και της ντόπιας πλουτοκρατίας σε βάρος του λαού. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που όχι μόνο δε δεσμεύεται από αυτή τη στρατηγική, αλλά καλεί το λαό να την αντιπαλέψει, να την ανατρέψει.
Γι' αυτό είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να δώσει ριζοσπαστικό περιεχόμενο στην πάλη για την κατάργηση των μνημονίων, των συμφωνιών και των νόμων που τα συνοδεύουν. Η κατάργηση των μνημονίων, η αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και η μονομερής διαγραφή του χρέους, είναι πολιτικά αιτήματα - κρίκοι που μπορούν να μαχητικοποιήσουν το εργατικό λαϊκό κίνημα, να συσπειρώσουν λαϊκές δυνάμεις ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση. Η ικανοποίηση των τριών αυτών αιτημάτων είναι σήμερα όροι απαραίτητοι για την ανακούφιση του λαού και ταυτόχρονα κρίκος για την πολιτικοποίηση της πάλης, τη στοχοποίηση του πραγματικού δυνάστη του λαού. Για το δυνάμωμα της αντιμονοπωλιακής πάλης στο εθνικό πεδίο, της αλληλεγγύης με τα αντιμονοπωλιακά κινήματα στις άλλες χώρες της ΕΕ.
Τα λεγόμενα «αντιμνημονιακά» κόμματα, που προεκλογικά δημαγωγούσαν με την κατάργηση των μνημονίων, έχουν πλέον όλα τραβηχτεί στη θέση της συγκυβέρνησης για αναδιαπραγμάτευση. Πρώτος και καλύτερος ο ΣΥΡΙΖΑ. Προεκλογικά μιλούσε για καταγγελία και κατάργηση των μνημονίων, ύστερα απέκλεισε τις «μονομερείς ενέργειες» και κατέληξε να μιλά για αναδιαπραγμάτευση. Η πορεία του ήταν προδιαγεγραμμένη, στο βαθμό που υπερασπίζεται την ΕΕ και την Ευρωζώνη, θέλει πάση θυσία να παραμείνει η χώρα σ' αυτή και αντιλαμβάνεται το κεφάλαιο σαν μοχλό της όποιας ανάπτυξης και «ανασυγκρότησης» της οικονομίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ζωντανή απόδειξη ότι κατάργηση των μνημονίων και παραμονή στην ΕΕ είναι όροι ασύμβατοι μεταξύ τους.
Οπως ασύμβατα είναι η λαϊκή ευημερία με την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των καπιταλιστών. Ο λαός πρέπει να εμπιστευθεί τη δύναμή του. Να ζητήσει απ' όλα τα κόμματα να πάρουν θέση απέναντι στην πρόταση νόμου του ΚΚΕ. Να κάνει δική του υπόθεση το αίτημα της πλήρους ενημέρωσης για τις συμφωνίες με την τρόικα, που δεν έφτασαν καν στη Βουλή. Να απαιτήσει την κατάργησή τους, με όρους μαζικής πολιτικής πάλης. Η ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος, απαλλαγμένου από αυταπάτες για λύσεις από τα πάνω και μέσα στην ΕΕ, είναι σήμερα η μόνη διέξοδος για να περπατήσει ο λαός προς τη νίκη. Σ' αυτόν τον αγώνα, το ΚΚΕ θα σταθεί πρωτοπόρα δύναμη, μέσα κι έξω από τη Βουλή.
 

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ: Μακελεύει τη ζωή της λαϊκής οικογένειας


Γενικευμένη επίθεση με μέτρα και ένταση της καταστολής προαναγγέλλουν τα επιτελεία

Μόνο ο πανεργατικός - παλλαϊκός ξεσηκωμός, σε τροχιά ρήξης με την ΕΕ και τα κόμματά της, μπορεί να βάλει φρένο στη βαρβαρότητα που ζουν εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά
Στην τελική ευθεία για τη νέα σφοδρή και ολομέτωπη επίθεση σε βάρος των συμφερόντων του λαού μπαίνει η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, διαμηνύοντας πλέον ανοικτά ότι στην πρώτη γραμμή βρίσκεται η νέα σφαγή των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών και προνοιακών επιδομάτων, οι άγριες περικοπές των δαπανών για την Υγεία και την Παιδεία, καθώς και η ιδιωτικοποίηση των πάντων.Οσο τα επιτελεία προχωρούν στον προσδιορισμό των μέτρων ύψους 11,5 δισ. ευρώ για την επόμενη διετία (2013-14), τόσο περισσότερο αναδεικνύεται η φρίκη και η βαρβαρότητα του ταξικού πολέμου που διεξάγει η συγκυβέρνηση της πλουτοκρατίας από κοινού με τους ξένους συμμάχους της (τρόικα). Η φράση κυβερνητικού στελέχους, μετά τις χτεσινές συσκέψεις στο υπουργείο Οικονομικών, ότι «τα πάντα είναι στο τραπέζι», επιβεβαιώνει περίτρανα ότι οι περιβόητες «κόκκινες γραμμές» των κομμάτων της συγκυβέρνησης «όχι νέα μείωση μισθών και συντάξεων, όχι νέοι φόροι» ήταν σκέτη απάτη, όπως είχε έγκαιρα προειδοποιήσει το ΚΚΕ.
Η κυβέρνηση επείγεται να παρουσιάσει χειροπιαστά αποτελέσματα και γι' αυτό στην αυριανή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών που τη στηρίζουν, είναι εξαιρετικά πιθανό να δοθεί το «πράσινο φως» για την επιτάχυνση της εφαρμογής των νέων μέτρων, που αναμένεται να έχουν αποσαφηνιστεί και οριστικοποιηθεί στις συσκέψεις των υπουργών με τον υπουργό Οικονομικών. Ο ίδιος ο Α. Σαμαράς μπαίνει μπροστά, ενθαρρύνοντας τους υπουργούς να προχωρήσουν σε ταχεία λήψη αντιδραστικών αποφάσεων «ανεξάρτητα από πολιτικό κόστος».
Αυτό ήταν ουσιαστικά το μήνυμα της επιστολής που έστειλε χτες στους υπουργούς αναφορικά με τη «μεταρρύθμιση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης». Οπως προαναγγέλλει, τις επόμενες μέρες ξεκινά η «διαδικασία αξιολόγησης των δομών των υπουργείων και των εποπτευόμενων φορέων», η οποία στην πραγματικότητα θα αποτελέσει το «όχημα» για το δραστικό περιορισμό «του λειτουργικού και μισθολογικού κόστους» του Δημοσίου, πράγμα που σημαίνει συγχωνεύσεις και κατάργηση δημόσιων υπηρεσιών και φορέων, αλλά και αποχωρήσεις 150.000 δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το 2015.
«Αποτέλεσμα της αξιολόγησης θα είναι η αναδιάρθρωση των υπηρεσιών μέσω της συγχώνευσης ή κατάργησης ανενεργών μονάδων και υπηρεσιών, με στόχο τον εξορθολογισμό της λειτουργίας των υπουργείων και την περιστολή περιττών δαπανών», τονίζεται χαρακτηριστικά στην επιστολή του πρωθυπουργού.
Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι από την επιστολή απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στο αν θα γίνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων εξαιτίας της αναδιάρθρωσης των δημοσίων υπηρεσιών, καθώς αυτές είναι σχεδόν δεδομένες στην περίπτωση που δεν «πιαστεί» ο μνημονιακός στόχος για «εξοικονόμηση» 2,1 δισ. ευρώ την επόμενη διετία από τη δημόσια διοίκηση. Για το σκοπό αυτό, όπως αναφέρεται στην πρωθυπουργική επιστολή, θα συνεδριάζει τακτικά υπό τον Α. Σαμαρά το κυβερνητικό Συμβούλιο Μεταρρύθμισης που «θα συντονίζει και θα κατευθύνει την όλη προσπάθεια».

Ιδιωτικοποιήσεις με βούρδουλα

Παράλληλα, ο πρωθυπουργός πιέζει για ιδιωτικοποιήσεις «εδώ και τώρα», προκειμένου να σταλεί μήνυμα προς τους ξένους δανειστές ότι η κυβέρνηση είναι σε θέση να φέρει σε πέρας την αποστολή της εφαρμογής των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων. «Υπάρχει η ρητή εντολή του πρωθυπουργού να επιταχυνθούν όλες οι διαδικασίες. Χαρακτηριστικά είπε: Μη μου λέτε για τα προβλήματα φέρτε μου λύσεις», τόνισε χαρακτηριστικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σ. Κεδίκογλου, μεταφέροντας το κλίμα που επικρατεί στο Μαξίμου για την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων.
Ο ίδιος ανέφερε ότι «υπάρχει μια λίστα από 23-24 περιπτώσεις, αλλά σε διαφορετικό βαθμό ετοιμότητας. Αρκετές είναι σχεδόν έτοιμες, δηλαδή, πρέπει να τρέξουμε».
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση επιδεικνύει τη βούλησή της να εφαρμόσει το δόγμα «νόμος και τάξη» προκειμένου να χτυπήσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα. «Δεν έχουμε άλλο δρόμο από τη σύγκρουση με όποιον αντιδρά στις αποκρατικοποιήσεις και τις διαρθρωτικές αλλαγές», δήλωσε (στο «Βήμα της Κυριακής») ο υπουργός Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης, συμπληρώνοντας με νόημα πως «ο χρόνος τρέχει εναντίον της Ελλάδας και αν δεν είμαστε αποφασιστικοί θα τρέξει και εναντίον της κυβέρνησης». Στο ίδιο μήκος κύματος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι «δεν μπορούμε να ανεχθούμε να βάζει κάποιος το συντεχνιακό συμφέρον πάνω από την εθνική ανάγκη».

Πηγή

ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΤΑ ΦΡΑΓΚΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ


ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ: «Μαδρίτη. Εκατοντάδες δημόσιοι υπάλληλοι πραγματοποίησαν τη Δευτέρα αυθόρμητη διαδήλωση (...) "Είναι απαράδεκτο. Τα προβλήματα του ισπανικού κράτους δεν οφείλονται στους δημόσιους υπάλληλους. Δεν είναι δικό μας λάθος" είπε ο Μιγκέλ Κοντρέρας, ένας 28χρονος νοσηλευτής» (στο ΒΗΜΑ).
ΤΑ ΦΡΑΓΚΑ: «Η χώρα μας έλαβε πακτωλό δισεκατομμυρίων για μεγάλα έργα υποδομής και για την κοινή αγροτική πολιτική κατά την εφαρμογή των τριών Κοινοτικών Πλασίων Στήριξης» (στα ΝΕΑ).
Η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ: «Μια μεγάλη, διπλή, αδικία συνεχίζει να συντελείται (...) το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει αναγορεύσει σε ταμπού την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥΣ: «Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θέλησε να αποτελέσει η χώρα του το "σύγχρονο παράδειγμα κομμουνισμού" (...) αν αυτό ήταν το ουσιαστικό περιεχόμενο των εκλογών, τότε (...) η χώρα μας έχει, τρόπον τινά, αναδειχθεί ο "αδύναμος κρίκος" του ευρωπαϊκού δημοκρατικού κόσμου (...) Ολα αυτά βεβαίως μπορούν να ισχύουν όσο η Ελλάδα παραμένει "αδύναμος κρίκος" - ακριβώς όπως το 1943-1949» (ο Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ).
ΤΑ ΚΟΛΑΟΥΖΑ: «Το ΚΚΕ δεν μπόρεσε (...) να πείσει το δικό του κόσμο (...) Θα επιμείνει στις εμμονές (...) ή θα αποφασίσει να ενωθεί με το μεγάλο ρεύμα αντίστασης και αντεπίθεσης που δημιουργείται - και που εκφράστηκε και εκλογικά;» (ο Καρτερός στην ΑΥΓΗ).
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥΣ: «Η απόφαση του ΚΚΕ να καταθέσει πρόταση νόμου φέρνει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση την Κουμουνδούρου. Παρά το γεγονός ότι στην αρχή στον ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν θετικοί στο νομοσχέδιο, εσχάτως το γυρίζουν και λένε ότι δεν μπορούν να ψηφίσουν την καταγγελία του Μνημονίου εφόσον αυτή οδηγεί στην έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους» (στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).
Η ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ: «Ο ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τον κ. Σκουρλέτη, δεν συμμερίζεται τη συνολική τοποθέτηση του ΚΚΕ απέναντι στα ζητήματα της κρίσης, γιατί, όπως είπε, συνδέει την απάντηση στη σημερινή οικονομική κρίση "με ζητήματα που είναι έξω από το δικό μας στρατηγικό προσανατολισμό, όπως αυτό της απομάκρυνσης από την ΕΕ"» (στο ΕΘΝΟΣ).

ΣΥΡΙΖΑ: Του πέφτει βαριά η πρόταση του ΚΚΕ για κατάργηση των Μνημονίων


Πλήρης αποκάλυψη της προεκλογικής δημαγωγίας η χτεσινή τοποθέτηση του Π. Σκουρλέτη



Παπαγεωργίου Βασίλης
Κατέπεσε και το τελευταίο φύλλο συκής που συγκάλυπτε την ψηφοθηρία του ΣΥΡΙΖΑ και την προεκλογική του κερδοσκοπία με την αγωνία του λαού. Ωμά και κυνικά χτες, ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος, Π. Σκουρλέτης, δήλωσε (ρ/σ «Real») ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα στηρίξει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, του μεσοπρόθεσμου και των εφαρμοστικών νόμων.Επιχειρώντας μάλιστα έναν ελιγμό, που τους εκθέτει διπλά ως κόμμα στρατηγικά υποταγμένο στην ΕΕ των μονοπωλίων, δήλωσε ότι θα στηρίξουν την πρόταση νόμου μόνο «στο βαθμό που αφορά συγκεκριμένους εφαρμοστικούς νόμους τους οποίους ούτως ή άλλως - έχετε δει - κι εμείς έχουμε καταθέσει μια αντίστοιχη πρόταση νόμου για τα ζητήματα της μετενέργειας και του κατώτατου μισθού (...) είναι ανοιχτό τι θα κάνουμε στη Βουλή, θα κρίνουμε πώς θα έρθει αυτή η πρόταση νόμου και θα υποστηρίξουμε εκείνα τα σημεία στα οποία μπορεί να υπάρξουν κοινές απόψεις»!
Ο Π. Σκουρλέτης αναφέρεται στην «ντρίμπλα» με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να ξεγελάσει το λαό, καταθέτοντας πρόταση για κατάργηση ορισμένων νόμων που αφορούν στα εργασιακά κ.ά., αποκρύπτοντας όμως ότι και δίχως αυτούς οι σχετικές αντεργατικές ρυθμίσεις θα εφαρμόζονταν στο ακέραιο, αφού προβλέπονται ρητά και κατηγορηματικά στα μνημόνια.
Αυτό που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να κρύψει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια, το μεσοπρόθεσμο και οι εφαρμοστικοί νόμοι είναι ένα ενιαίο πλέγμα σε βάρος του λαού και η κατάργησή τους είναι βασική προϋπόθεση ακόμα και για την ελάχιστη ανακούφισή του.
Συμπληρωματικά στα παραπάνω, ο Π. Σκουρλέτης ομολόγησε ότι δε συμφωνεί με την πρόταση νόμου, επειδή το ΚΚΕ «συνδέει την απάντηση στη σημερινή οικονομική κρίση με ζητήματα που είναι έξω από το δικό μας στρατηγικό προσανατολισμό, όπως αυτό της απομάκρυνσης από την ΕΕ»! Ομολογεί δηλαδή αυτό που το ΚΚΕ εξαρχής επεσήμανε, ότι δε γίνεται να είσαι κατά των μνημονίων, αλλά υπέρ της ΕΕ, που τα συνέταξε προς όφελος των μονοπωλίων.
Ορκοι πίστης στην ΕΕ
Ολα τα παραπάνω επαληθεύουν ότι η «αντιμνημονιακή» ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πέρα για πέρα δημαγωγική και πως η επιδίωξή του ήταν εξαρχής η αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και η αντικατάστασή του με ένα νέο, σε βάρος του λαού. Προσπαθώντας μάλιστα να βρει άλλοθι για την πλήρη αποκάλυψη της προεκλογικής του δημαγωγίας, ο Π. Σκουρλέτης ομολογεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα στηρίξει την πρόταση νόμου του ΚΚΕ, επειδή διαφωνεί με «τη συνολική τοποθέτηση του ΚΚΕ απέναντι στα ζητήματα της κρίσης».
Στριμωγμένος από τις εξελίξεις, ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι στρατηγικά τον χωρίζει χάος με το ΚΚΕ. Αυτό όμως σε τίποτα δεν τους εμπόδιζε προεκλογικά να προσπαθούν να υποκλέψουν την λαϊκή ψήφο, ζητώντας υποκριτικά συνεργασία με το ΚΚΕ, ακόμα και για το σχηματισμό «κυβέρνησης της αριστεράς».
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της αντιδραστικής ΕΕ είναι αυτή που τον φέρνει αντικειμενικά απέναντι από τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα. Αυτό αποκαλύπτει και η θέση του για την πρόταση νόμου του ΚΚΕ. Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας το περασμένο Σάββατο σε συνεδρίαση του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, υπέβαλε ξανά τα σέβη του στην ΕΕ, διαμηνύοντας ότι «αν πράγματι η συμμετοχή της χώρας μας κινδυνεύει, ο κίνδυνος προέρχεται (...) από τη λιτότητα του Μνημονίου - και όχι από την Αριστερά».
Στο ίδιο πνεύμα και κάνοντας το άσπρο - μαύρο για να συγκαλύψει την ενδοτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Θ. Δρίτσας στο ρ/σ της ΝΕΤ δήλωσε πως «η καταγγελία (σ.σ. του μνημονίου) από μόνη της δε σημαίνει τίποτα, το ξήλωμα βήμα-βήμα των νόμων που συγκροτούν τη μνημονιακή πολιτική (...) αυτός είναι ο τρόπος υλοποίησης αυτού που με μια λέξη μπορεί να ειπωθεί ως "καταγγελία"»!
Για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και για να σύρουν το λαό πιο βαθιά στην ενσωμάτωση, αλλάζουν πλήρως τα όσα έλεγαν πριν τις εκλογές και τώρα ισχυρίζονται πως δε χρειάζεται να καταργηθεί το μνημόνιο, αλλά να αλλάξουν ορισμένα από τα μέτρα που προβλέπει. Οδηγούν δηλαδή το λαό από άλλο δρόμο να δεχτεί την επαναδιαπραγμάτευση που προπαγανδίζει η τρικομματική συγκυβέρνηση και οι εργοδοτικές ενώσεις.
Εξίσου αποκαλυπτικός ήταν και ο βουλευτής και υπεύθυνος του τομέα ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Σταθάκης στη συνέντευξή του στο περιοδικό «ΚΡΑΣ». Ευθαρσώς τάχτηκε υπέρ της «επαναδιαπραγμάτευσης», λέγοντας πως αν ήταν στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα την προωθούσε για τη δανειακή σύμβαση και τους όρους του μνημονίου. Πρόσθεσε ακόμα με νόημα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ (...) αναγνώριζε ότι στις λύσεις του ελληνικού προβλήματος, εκ των πραγμάτων, διαμεσολαβεί και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεν είναι ένα αυτόνομο φαινόμενο, που μπορούμε να το λύσουμε μόνοι μας».

Πηγή

Η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας


Στο τραπέζι της Διάσκεψης στο Πότσδαμ
Ηταν πρωί, 2 Σεπτέμβρη του 1945. Το αμερικανικό θωρηκτό «Μισούρι» ήταν αγκυροβολημένο στον κόλπο του Τόκιο έτοιμο να δεχτεί το μεγάλο ιστορικό γεγονός που θα του έδινε το διαβατήριο, για να περάσει στην ιστορία. Στους πυργίσκους του κάθονταν εκατοντάδες ναύτες, με κρεμασμένα τα πόδια τους, χαλαροί και ανακουφισμένοι που το τυπικό τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν πλέον ζήτημα λεπτών της ώρας. Στο κατάστρωμα της πρύμνης του «Μισούρι», σ' ένα τραπέζι σκεπασμένο με πράσινο ύφασμα, βρίσκονταν τα έγγραφα τα οποία έπρεπε να υπογράψει η ιαπωνική αντιπροσωπεία, πιστοποιώντας έτσι ότι η χώρα τους συνθηκολογούσε άνευ όρων και σταματούσε κάθε πολεμική δραστηριότητα. Πίσω από το τραπέζι είχε παραταχθεί η συμμαχική αντιπροσωπεία, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Αμερικανός αρχιστράτηγος Ντάγκλας Μακ Αρθουρ. Τις ΗΠΑ εκπροσωπούσε ο ναύαρχος Νίμιτς, την Κίνα ο στρατηγός Σου Γιουντσάγκ, τη Μ. Βρετανία ο Ναύαρχος Φρέζερ, τη Σοβιετική Ενωση ο αντιστράτηγος Κ. Ν. Ντερεβιάνκο, τη Γαλλία ο στρατηγός Λεκλέρκ, την Αυστραλία ο στρατηγός Μπλέμι, τη Νέα Ζηλανδία ο υποστράτηγος αεροπορίας Αϊσιτ, τον Καναδά ο συνταγματάρχης Μουρ - Γκροσγκόβ και την Ολλανδία ο ναύαρχος Χέλφριχ.Οι Ιάπωνες επίσημοι δεν άργησαν να καταφτάσουν. Επικεφαλής τους ήταν ο νέος υπουργός Εξωτερικών της χώρας Μαμόρου Σιγκεμίτσου που είχε χάσει το ένα του πόδι δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα στη Σαγκάη. Μαζί του ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου στρατηγός Γιοσιτζίρο Ουμάτζου, ο οποίος διατάχθηκε να συνοδεύσει το υπουργό ως εκπρόσωπος των ενόπλων δυνάμεων της χώρας. Τους δύο Ιάπωνες πληρεξούσιους συνόδεψε ομάδα από εννέα διπλωμάτες και αξιωματικούς. Η ιαπωνική κυβέρνηση δυσκολεύτηκε πολύ στη συγκρότηση της αντιπροσωπείας που θα υπέγραφε τη συνθήκη συνθηκολόγησης. Είχε αποκλειστεί το ενδεχόμενο να ηγείτο αυτής ο πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος ήταν στενός συγγενής του αυτοκράτορα, ενώ πολλές στρατιωτικές και πολιτικές προσωπικότητες δήλωναν πως προτιμούσαν να αυτοκτονήσουν παρά να αναλάβουν ένα τόσο θλιβερό καθήκον να συμμετάσχουν στη σύνθεσή της, είτε ως επικεφαλής είτε ως μέλη1.
Η υπογραφή της Πράξης για τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας στο κατάστρωμα του αμερικανικού θωρηκτού «Μισούρι»το Σεπτέμβρη του 1945
Η τελετή της υπογραφής της συνθήκης συνθηκολόγησης ήταν σύντομη και θα μπορούσε να ήταν ακόμη συντομότερη, αν ο Μακ Αρθουρ δεν έπαιρνε το λόγο, για να επιδοθεί στα γνωστά αμερικανικού τύπου λογύδρια με τις μεγάλες κουβέντες, που συνήθως λέγονται για να καλύψουν μια σκληρή πραγματικότητα. Οι Αμερικανοί ήταν πλέον οι κατακτητές της Ιαπωνίας κι αυτό το καθόλου ευχάριστο για τους Ιάπωνες γεγονός έπρεπε να το κοσμήσουν με το κατάλληλό περιτύλιγμα. «Ως ανώτατος διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων - τόνισε ο Μακ Αρθουρ - αναγγέλλω τη σταθερή μου πρόθεση να προχωρήσω στην άσκηση των ευθυνών μου, μέσα στα πλαίσια των παραδόσεων των χωρών που εκπροσωπώ, με δικαιοσύνη και ανεκτικότητα»2.

Το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της σφαγής των Ποντίων


Μικρασιατική Καταστροφή -Αρμένιοι πρόσφυγες απολυμαίνονται
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, στο κατώφλι του 20ού αιώνα, μαζί με την τσαρική (ρωσική) και την αψβουργική (αυστροουγγρική) αποτελούσαν τις τελευταίες πολυεθνικές αυτοκρατορίες. Ηταν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή αυτή η φεουδαρχική εξουσία θα εξελίσσονταν σε σοβαρό εμπόδιο για την εθνική αστική ανάπτυξη των Νότιων Σλάβων, των Αρμενίων, των Αράβων, ακόμα και των Τούρκων.
Ο Σουλτάνος, όντας ο κατεξοχήν ηγέτης της υπεράσπισης του παλιού, ήταν υποχρεωμένος από τα ίδια τα πράγματα να αξιοποιεί στο έπακρο τα ελάχιστα μέσα που διέθετε για τη διατήρηση της παλιάς τάξης πραγμάτων, εκπροσωπούσε από τα ίδια τα πράγματα την αντίδραση σε όλες τις μορφές της.
Ο Σουλτάνος, όντας ταυτόχρονα και η κορυφαία θρησκευτική αρχή των απανταχού μουσουλμάνων (χαλίφης), ήταν σε θέση, με τη στενή συνεργασία του μουσουλμανικού κλήρου, να καλλιεργήσει στο έπακρο την ιδέα του πανισλαμισμού ως αποτελεσματικού ιδεολογικού όπλου καταπίεσης ταξικών ή εθνικών διεκδικήσεων.
Διαθέτοντας έναν πολυπληθή (αμόρφωτο στην πλειοψηφία του) στρατό, αποτελούμενο κατά κύριο λόγο από Τούρκους αγρότες και λιγότερο από άλλα μουσουλμανικά ή εξισλαμισμένα στοιχεία, ήταν σε θέση, εκμεταλλευόμενος την ισχυρή πίστη του στον ανώτατο θρησκευτικό και κρατικό ηγέτη, να καταστείλει οποιαδήποτε εξέγερση, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να αναλογίζεται την έκταση μιας αιματοχυσίας. Απεναντίας, οι αιματηρές καταστολές των προσπαθειών αμφισβήτησης της καθεστηκυΐας τάξης από «αλλόθρησκους» (και ταυτόχρονα «αλλόφυλους») λειτουργούσε και ως βαλβίδα εκτόνωσης για το σύστημα (κάτι παρόμοιο με τα τσαρικά αντιεβραϊκά πογκρόμ, όμως σε μεγαλύτερη έκταση). Στην ουσία, οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα ή οργάνωση τολμούσε να αμφισβητήσει το Σουλτάνο, ειδικά τον Αβδουλχαμίτ το Β΄ (1876-1909), αν δεν (μερικές φορές ακόμα κι αν) εξαγοραζόταν, αντιμετώπιζε το θάνατο ή «τουλάχιστον» τα φρικτά οθωμανικά κάτεργα. Ταυτόχρονα όμως οι μεταρρυθμίσεις, που κατά καιρούς εφαρμόζονταν ή εξαγγέλλονταν, λειτουργούσαν και ως καθησυχαστικό μέσο, τουλάχιστον για μερίδες των καταπιεσμένων εθνοτήτων, ακόμα και κατά τη βασιλεία του Αβδουλχαμίτ.
Πρόσφυγες της Σμύρνης
Στο πέρασμα από το 19ο στον 20ό αιώνα, πέρα από τα στενά του Βοσπόρου, τα πετρέλαια στο νότο της αυτοκρατορίας ενισχύουν επιπλέον την ήδη ισχυρή διαπραγματευτική ικανότητα της Υψηλής Πύλης, στο παζάρι της με τις μεγάλες δυνάμεις (κυρίως της Ευρώπης). Μια ικανότητα που προέρχεται κυρίως από την επιλογή των δυνάμεων αυτών να αποφύγουν την απευθείας μεταξύ τους σύγκρουση, τουλάχιστον για όσο διάστημα δεν είναι πλήρως εξασφαλισμένη η συμμαχία με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποτελούσε άλλωστε (παρά το φεουδαρχικό της χαρακτήρα) τη δεύτερη μεγαλύτερη αγορά στην Ασία, μετά την Ιαπωνία.Το θέμα της σφαγής ελληνικών πληθυσμών στην επικράτεια της Τουρκίας, κατά το πέρασμά της από τη φεουδαρχία (Οθωμανική Αυτοκρατορία) στον καπιταλισμό (εθνική αστική επανάσταση του Κεμάλ Ατατούρκ), το εξετάζουμε τόσο σε σχέση με τις σφαγές άλλων εθνοτήτων (όχι μόνο χριστιανικών, όπως των Αρμενίων, αλλά και π.χ. των αραβικών) όσο (και κυρίως θα λέγαμε) και σε σχέση με τη δράση του ιμπεριαλισμού της εποχής εκείνης στην περιοχή.

Εθνικές και ταξικές αντιθέσεις

Η έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου


Τα χιτλερικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Πολωνία
Την 1η Σεπτεμβρίου του 1939, ώρα 4.30' π.μ. ο γερμανικός στρατός εισέβαλε στην Πολωνία, δίνοντας έτσι το σύνθημα για να ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι στρατιές του Χίτλερ ξεχύθηκαν, μέσω των πολωνικών συνόρων και συνέκλιναν προς τη Βαρσοβία από βορρά, νότο και δυτικά. Ταυτόχρονα, τα πολεμικά αεροπλάνα άρχισαν το βομβαρδισμό του πολωνικού στρατού, των στρατιωτικών αποθηκών πυρομαχικών, των γεφυρών, των σιδηροδρόμων, ακόμη και των ανοχύρωτων πόλεων. Ο θάνατος σκέπαζε απ' άκρη σ' άκρη το πολωνικό έδαφος. Λίγες ώρες πριν, όμως, όταν όλα έδειχναν ήρεμα, εξελισσόταν μια από τις πιο βρώμικες προβοκάτσιες στην ιστορία, ούτως ώστε να δικαιολογηθεί ό,τι έμελλε να επακολουθήσει. Συγκεκριμένα, το βράδυ της 31ης Αυγούστου ομάδα ένοπλων ανδρών των Ες- Ες, ντυμένοι με πολωνικές στρατιωτικές στολές, εισέβαλαν στο κτίριο του ραδιοσταθμού της μεθοριακής με την Πολωνία, γερμανικής πόλης Γκλάιβιτς κι αφού έριξαν ορισμένους πυροβολισμούς μπροστά στα μικρόφωνα διάβασαν στην πολωνική γλώσσα ένα κείμενο που καλούσε τους Πολωνούς σε πόλεμο εναντίον της Γερμανίας. Μαζί τους οι χιτλερικοί είχαν και ορισμένους Γερμανούς ποινικούς εγκληματίες από στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους οποίους και εξετέλεσαν μόλις τελείωσε η όλη σκηνοθεσία και τους άφησαν πίσω τους ως αποδεικτικά στοιχεία της «πολωνικής επίθεσης μέσα στο γερμανικό έδαφος»1. Σε λίγο όλοι οι γερμανικοί ραδιοσταθμοί με έκτακτες ανακοινώσεις τους ανήγγειλαν τη δήθεν πολωνική επίθεση, παρουσιάζοντας και τις αποδείξεις των νεκρών δήθεν Πολωνών στρατιωτών.

Η διάσκεψη των ηγετών του αντιχιτλερικού συνασπισμού στην Τεχεράνη, 28/11- 1/12/1943


Ο Βοροσίλοφ κρατά το ξίφος που χάρισαν οι Αγγλοι στο λαό του Στάλινγκραντ
«Νομίζω πως η ιστορία μάς ευνοεί.Εθεσε στη διάθεσή μας πολύ μεγάλες
δυνάμεις και πολύ μεγάλες δυνατότητες.
Ελπίζω ότι θα πάρουμε όλα τα μέτρα
ώστε στη σύσκεψη αυτή, στον απαιτούμενο
βαθμό, στα πλαίσια της συνεργασίας, να
χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη εκείνη και
την εξουσία, που μας εμπιστεύτηκαν οι
λαοί μας».
Ι. Β. Στάλιν1
Στο διάστημα από 28 Νοέμβρη έως 1 Δεκέμβρη του 1943 πραγματοποιήθηκε στην Τεχεράνη η πρώτη διάσκεψη των τριών κυριότερων κρατών της αντιχιτλερικής συμμαχίας με τη συμμετοχή του ηγέτη της ΕΣΣΔ Ι. Β. Στάλιν, του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Φρ. Ρούζβελτ, και του Βρετανού πρωθυπουργού, Ου. Τσόρτσιλ. Επρόκειτο για ένα σπουδαίο βήμα όσον αφορά στην εδραίωση της συνεργασίας των αντιφασιστικών δυνάμεων, που δε θα ήταν, βεβαίως, δυνατό να γίνει αν προηγουμένως τα σοβιετικά στρατεύματα, με τις μεγάλες τους νίκες μέσα στο 1943, δεν είχαν πετύχει μια ριζική στροφή στην πορεία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η συντριβή των γερμανικών στρατευμάτων στο Στάλινγκραντ ήταν το κορυφαίο γεγονός, που αποτέλεσε και την απαρχή της κρίσης του φασιστικού συνασπισμού. Υστερα ακολούθησαν τα ισχυρότατα πλήγματα που κατάφερε ο Κόκκινος Στρατός, το καλοκαίρι του '43, στις βασικές δυνάμεις της Βέρμαχτ στις περιοχές του Οριόλ, του Κουρσκ καθώς και στην αριστερή όχθη του Δνείπερου στην Ουκρανία. Πλήγματα αποφασιστικής σημασίας, που συνέβαλαν στις επιτυχίες των αγγλοαμερικανικών στρατευμάτων στη Σικελία και στη χερσόνησο των Απεννίνων, οδηγώντας έτσι στην πτώση του καθεστώτος του Μουσολίνι και στη συνθηκολόγηση της Ιταλίας.
Στιγμιότυπο από τη μάχη του Στάλινγκραντ
Σημαντικά γεγονότα, ως απόρροια της ουσιαστικής στροφής του πολέμου, ήταν επίσης η ενδυνάμωση του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στις κατεχόμενες από τον άξονα χώρες, η προσχώρηση νέων χωρών στην αντιχιτλερική συμμαχία αλλά και η ραγδαία ανάπτυξη ενός ισχυρότατου λαϊκού κινήματος σε ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και αλλού, που τασσόταν υπέρ μιας στενής στρατιωτικής συνεργασίας των χωρών αυτών με την ΕΣΣΔ.Μετά απ' όλα αυτά οι εξελίξεις στο φασιστικό στρατόπεδο υπήρξαν ραγδαίες. Το οικοδόμημα της φασιστικής Νέας Τάξης παρουσίαζε εμφανείς ρωγμές. Η Ιαπωνία άρχισε να προβληματίζεται όσον αφορά στην πορεία των πραγμάτων και το δικό της ρόλο. Οι ηγετικοί κύκλοι των κυρίαρχων τάξεων της Φινλανδίας, της Ρουμανίας και της Ουγγαρίας - αν και οι χώρες τους συνέχιζαν να πολεμούν στο πλευρό του Χίτλερ - άρχισαν να διερευνούν τη δυνατότητα προσχώρησης στο πλευρό των ΗΠΑ και της Αγγλίας, εκτιμώντας πως μια επικείμενη ήττα τους από τον προελαύνοντα σοβιετικό στρατό θα σήμαινε - εκτός των άλλων - και απώλεια της εξουσίας τους. Τέλος, οι ουδέτερες χώρες όλο και περισσότερο ψύχραιναν τις σχέσεις τους με τη Γερμανία. Η Σουηδία, για παράδειγμα, τον Αύγουστο του '43 απαγόρευσε τη διέλευση απ' το έδαφός της των γερμανικών πολεμικών μεταφορικών μέσων και αρνήθηκε να χορηγήσει άδεια εισόδου στις αμαξοστοιχίες που μετέφεραν αδειούχους Γερμανούς στρατιώτες. Επίσης, η Πορτογαλία δέχτηκε να χρησιμοποιούν οι Αγγλοι τις πολεμικές της, ναυτικές και αεροπορικές, βάσεις στις Αζόρες και η Τουρκία βρήκε την ευκαιρία να ενισχύσει τις σχέσεις της με την Αγγλία και τις ΗΠΑ2.
Στάλιν, Ρούζβελτ, Τσόρτσιλ στην Τεχεράνη
Για τις κυριότερες δυνάμεις του αντιχιτλερικού συνασπισμού ήταν πλέον επιτακτική ανάγκη να συντονιστούν. Η γρήγορη λήξη του πολέμου - που φάνταζε κάτι περισσότερο από ρεαλιστική - αλλά και η ανάγκη προσδιορισμού και επεξεργασίας των αρχών συγκρότησης του μεταπολεμικού κόσμου δεν άφηναν περιθώρια για καθυστερήσεις και διαφορετικές συμπεριφορές.

Η προετοιμασία της διάσκεψης

Με χρήματα των ΗΠΑ ο «εξαγνισμός» των ναζί!

ΛΕΤΟΝΙΑ: ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ


Το εξώφυλλο του βιβλίου "Η ιστορία της Λετονίας τον 20 αιώνα", που εκδόθηκε, με χρήματα των αμερικανών και προωθεί με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο την παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας
ΕΛΙΣΑΙΟΣ ΒΑΓΕΝ

 (26/4/2005) ο κ. Παπαχελάς έδειξε στην εκπομπή του «Φάκελοι» (MEGA) ένα υλικό που αφορούσε τον Χίτλερ, όπου αντί για τα εγκλήματα του ναζισμού, προσπάθησε να παρουσιάσει τον Κόκκινο Στρατό, σαν βάρβαρο στρατό πλιατσικολόγων και βιαστών. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη εκπομπή η κατάληψη της πρωτεύουσας της ναζιστικής Γερμανίας από τον Κόκκινο Στρατό διανθίστηκε με εικόνες και σχόλια για το «τείχος του Βερολίνου» και τη «διαίρεση» της Ευρώπης που ακολούθησε. Την ίδια ώρα, παρουσίαζε σχόλια «εξανθρωπισμού» του Χίτλερ από ανθρώπους που τον γνώριζαν, ενώ αναφέρθηκε και στην «ηρωική» στάση των νεαρών ναζί στη μάχη του Βερολίνου. Ετσι ξαναγράφεται η ιστορία.
Οσοι νομίζουν ότι η συγκεκριμένη εκπομπή ήταν μια «εξαίρεση», αυτό που λέμε «εκτός γραμμής», πέφτουν πολύ έξω! Γιατί η «γραμμή», που επεξεργάζονται τα ιδεολογικά κέντρα των απολογητών του ιμπεριαλισμού, είναι ακριβώς αυτή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η έκδοση, με χρήματα των Αμερικανών, του βιβλίου «Η ιστορία της Λετονίας τον 20ό αιώνα», η παρουσία του οποίου έκανε στη Ρίγα μεγάλο «θόρυβο» στα τέλη του Γενάρη και θεωρείται πως παρουσιάζει «αποκομμουνιστικοποιημένα» την ιστορία της Λετονίας και στην πραγματικότητα με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο προωθεί την παραχάραξή της.
Ηδη, στις σελίδες πριν το κείμενο, ο αναγνώστης μπορεί να γνωριστεί με τη φράση: «Η έκδοση ετοιμάστηκε με την οικονομική βοήθεια της Επιτροπής για τη Δημοκρατία της Πρεσβείας των ΗΠΑ στη Λετονία, του υπουργείου Εξωτερικών της Λετονίας, της Πρεσβείας της Λετονίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, της Διεύθυνσης για τα ζητήματα υπηκοότητας και μετανάστευσης και του Κρατικού Ιδρύματος Πολιτισμού».
«Αναμορφωτικό ίδρυμα» το στρατόπεδο συγκέντρωσης
Σκίτσο ναζιστικού στρατοπέδου που παρουσιάζεται ως «αναμορφωτικό ίδρυμα»
Με χρηματοδότηση, λοιπόν, των ΗΠΑ το βιβλίο παραχάραξης της ιστορίας, παρουσιάζει ως «αναμορφωτικό - εργασιακό στρατόπεδο» και «διευρυμένη αστυνομική φυλακή» το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σαλασπίλς, όπου έχασαν τη ζωή τους 100 χιλιάδες άνθρωποι. Αξίζει να σημειωθεί πως στο συγκεκριμένο στρατόπεδο, που βρίσκεται στο έδαφος της Λετονίας, μεταξύ των άλλων, οι ναζί αφαίρεσαν το αίμα χιλιάδων μικρών παιδιών, τα οποία βρήκαν φρικτό θάνατο, για να κάνουν μεταγγίσεις στους τραυματίες τους.
Οπως έγραψε η λετονική εφημερίδα «Τσας», το βιβλίο «εξιστορώντας την περίοδο της γερμανικής κατοχής με προσοχή αποφεύγει να αναφερθεί στις κτηνωδίες των ναζιστών και των ντόπιων συνεργατών τους».
Η ίδια εφημερίδα σημειώνει πως στο εγχειρίδιο ιστορίας «το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Σαλασπίλς, γνωστό και ως βαλτικό Αουσβιτς, ονομάζεται τώρα "αναμορφωτικό - εργασιακό στρατόπεδο" και "διευρυμένη αστυνομική φυλακή". Ακριβώς αυτούς τους χαρακτηρισμούς χρησιμοποιούσαν και οι ιδεολόγοι του φασισμού».
Ενας από τους συγγραφείς του βιβλίου είναι σύμβουλος της Προέδρου της Λετονίας, Βαΐρα Βίκε - Φραϊεμπέργκε. Οπως άλλωστε φαίνεται και από τους χρηματοδότες του βιβλίου, αυτό απηχεί τις απόψεις του σημερινού καθεστώτος της Λετονίας, που έχει απαγορεύσει τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος Λετονίας, που στήνει μνημεία στους λεγεωνάριους των Ες - Ες, που στερεί τα πολιτικά δικαιώματα από το 23% του πληθυσμού με καθαρά ρατσιστικά κριτήρια. Κι όλα αυτά με την ενεργό υποστήριξη της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Ο αντικομμουνισμός και η αποκατάσταση των ναζί πάνε χέρι - χέρι!
Στα τέλη Απρίλη 2005 το κοινοβούλιο της Λιθουανίας κάλεσε τη Ρωσία να αναγνωρίσει πως δεν υπήρξε νίκη κατά του φασισμού, αλλά κατοχή των χωρών της Βαλτικής από την ΕΣΣΔ. Οπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση: «Δεν μπορείς να ονομάσεις νίκη αυτό που οδήγησε στην κατοχή άλλων χωρών, που έφερε τεράστιες απώλειες και καταπάτησε τις δημοκρατικές προσδοκίες». (Ο,τι ακριβώς είπε και η προαναφερόμενη εκπομπή του MEGA). Νωρίτερα, ο Πρόεδρος της Λιθουανίας Βάλντας Αντάμκους, όχι μόνο αρνήθηκε να συμμετάσχει στους εορτασμούς για την Αντιφασιστική Νίκη, αλλά δήλωσε πως η 9η Μάη πρέπει να μετονομαστεί από Μέρα της Νίκης σε «μέρα έναρξης της σοβιετικής κατοχής».
Νωρίτερα, στις 15 Απρίλη 2005, ομάδα 9 βουλευτών κατέθεσε στο Αμερικανικό Κογκρέσο σχέδιο απόφασης με το οποίο ζητούν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να πιέσει τη Ρωσία, ώστε αυτή να αναγνωρίσει την «παράνομη κατοχή» της Λετονίας, της Λιθουανίας και Εσθονίας την περίοδο 1940 - 1991. Η πρωτοβουλία ανήκει στον «ρεπουμπλικανό» Τζ. Σίμκους και στον «δημοκρατικό» Ντ. Κούσινιτς.
Στο μεταξύ, όπως μεταδίδουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία στην Εσθονία, στις παραμονές της επετείου της Αντιφασιστικής Νίκης, οι τοπικές αρχές ετοιμάζονται να εγκαταστήσουν και στην πρωτεύουσα Τάλιν ένα μνημείο για όσους πήραν μέρος στις «αμυντικές μάχες κατά του Κόκκινου Στρατού». Λόγος γίνεται για την 20ή εσθονική μεραρχία των Ες-Ες. Το μνημείο περιλαμβάνει μια χάλκινη πλάκα, στην οποία έχει σκαλιστεί ο πολεμικός χάρτης της Εσθονίας (περίπου 16 σημεία) όπου δόθηκαν οι σκληρότερες μάχες των ναζί κατά την προέλαση του Κόκκινου Στρατό και την απελευθέρωση της Εσθονίας.
Από τα παραπάνω είναι φανερό πως ο αντικομμουνισμός συμβαδίζει με την ηθική αποκατάσταση των ναζί και των συνεργατών τους, που ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζονται σαν υπερασπιστές της «ελευθερίας» απέναντι στους μπολσεβίκους.
Η ιστορία πριν από 60 χρόνια δεν τους έκανε το «χατίρι». Σήμερα, προσπαθούν να την ξαναγράψουν, όπως τους βολεύει. Οσο όμως κι αν προσπαθήσουν και μόνο η φωτογραφία της Κόκκινης Σημαίας στο Ράιχσταγκ, έχει χαράξει για πάντα το ρόλο που έπαιξε η Σοβιετική Ενωση και θα συνεχίζει να είναι «καρφί» στο μάτι τους, στο μάτι του ιμπεριαλισμού.

Ελισαίος ΒΑΓΕΝΑΣ
 

Η ναζιστική προπαγάνδα αναβιώνει σε ένα λετονικό... «ντοκιμαντέρ»

ΤΑΙΝΙΑ «Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ»

Η κινηματογραφική «επιτομή» του αντικομμουνισμού


Πρώην μέλη των λετονικών SS... παρελαύνουν ετησίως και ανενόχλητοι
Associated Press
Πρόσφατα ο ρωσικός Τύπος δημοσίευσε την είδηση ότι ο πρώην υπουργός Αμυνας της Λετονίας, πρώην ευρωβουλευτής και νυν μέλος της ηγεσίας του ακροδεξιού κόμματος «Ενωση των Πολιτών», Γκιρτσ Βάλντις Κριστόβσκις, απευθύνθηκε στις αστυνομικές αρχές της χώρας του με αίτημα τη σύλληψη και ανάκριση του Ρώσου ιστορικού, Αλεξάντρ Ντιούκοφ, διότι στη δράση του υπάρχουν «ενδείξεις για ποινικά εγκλήματα».
Ο Ντιούκοφ επρόκειτο να ταξιδέψει στη Λετονία για να συμμετάσχει σε εκδήλωση για την επέτειο της υπογραφής του γνωστού και ως «συμφώνου Μόλοτοφ - Ριμπεντρόπ» τον Αύγουστο του 1939. Παρεμπιπτόντως να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με νέα ιστορικά ντοκουμέντα (βλ. «Ρ» 19/8/2009), η υπογραφή του Συμφώνου μη επίθεσης, μεταξύ της ΕΣΣΔ και της φασιστικής Γερμανίας, ήταν για τη Σοβιετική Ενωση «το μοναδικό προσιτό μέτρο αυτοάμυνας στις συνθήκες που τότε διαμορφώνονταν». Δηλαδή, στο ασφυκτικό πλαίσιο που διαμόρφωναν οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Γαλλίας σε συνεργασία με τους ναζί, εις βάρος της ΕΣΣΔ.
Ο Κριστόβσκις «πιάστηκε» από μια πρόταση του Ντιούκοφ στο διαδίκτυο... πριν ένα χρόνο, όπου ανέλυε και αποδομούσε τα απροκάλυπτα, αντικομμουνιστικά και αντισοβιετικά ψέματα που αναπαρήγαγε το... λετονικό «ντοκιμαντέρ» υπό τον «βαρύγδουπο» τίτλο «Σοβιετική Ιστορία». Ο ιστορικός, που συμμετείχε και στις διαδηλώσεις έξω από την πρεσβεία της Λετονίας στη Μόσχα με αφορμή την ταινία, έγραφε προς το τέλος της ανάλυσής του: «Είμαι ήρεμος άνθρωπος, αλλά αφού είδα τα 2/3 της ταινίας, μου δημιουργήθηκε μόνο μια επιθυμία: Να σκοτώσω ο ίδιος τον σκηνοθέτη και να κάψω την πρεσβεία της Λετονίας».

Ο «μηχανισμός του ψεύδους»

Νέα απόπειρα να ξαναγραφεί η Ιστορία


Δρομολογεί τη συγκρότηση ομάδας ευρωβουλευτών, για να προσαρμόσουν την Ιστορία των πρώην σοσιαλιστικών κρατών στις σύγχρονες ανάγκες της ιμπεριαλιστικής επίθεσης σε βάρος των λαών

Από παλιότερη κινητοποίηση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ενάντια στον αντικομμουνισμό της ΕΕ και την προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας
Ενα νέο επεισόδιο, στην προσπάθεια του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού να ξαναγράψει την Ιστορία και να την προσαρμόσει στις σύγχρονες ανάγκες του πολέμου που έχει εξαπολύσει σε βάρος των λαών, εκκολάπτεται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης.Μετά την καθιέρωση από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της 23ης Αυγούστου ως «μέρας μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων», με ομολογημένο στόχο να ταυτιστεί ο σοσιαλισμός με τον ναζισμό, το ίδιο όργανο αναλαμβάνει τώρα να συγκροτήσει μια «ομάδα» ευρωβουλευτών απ' όλες τις ευρωομάδες, με αντικείμενο - όπως διακηρύττουν - τη «συμφιλίωση των Ευρωπαϊκών Ιστοριών».
Η ιδρυτική συνεδρίαση της «ομάδας» θα γίνει στις 21 Απρίλη στο Στρασβούργο, στο πλαίσιο της ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με σαφή στόχο να δρομολογήσει το αντιεπιστημονικό ξαναγράψιμο της Ιστορίας, σε βάρος των κρατών που για δεκαετίες οικοδομούσαν το σοσιαλισμό.
Τη σχετική πρωτοβουλία εμφανίζονται να αναλαμβάνουν 13 ευρωβουλευτές (χριστιανοδημοκράτες και φιλελεύθεροι), με επικεφαλής τον Γερμανό πρώην πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Χανς Γκετ Πέτερινγκ. Ως προς τους ειδικούς στόχους της συγκεκριμένης ομάδας, στην πρόσκληση προς όλους τους ευρωβουλευτές για τη συγκρότησή της στις 21 Απρίλη, τονίζεται χωρίς περιστροφές:
«Φιλοδοξούμε να αναπτύξουμε μια κοινή προσέγγιση σχετικά με τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων, μεταξύ άλλων του κομμουνιστικού καθεστώτος της ΕΣΣΔ, για να διασφαλιστεί η συνέχεια της διαδικασίας της αξιολόγησης των ολοκληρωτικών εγκλημάτων και η ίση μεταχείριση και μη διάκριση των θυμάτων ολοκληρωτικών καθεστώτων».

Προκλητικά ιδεολογήματα

Το εγχείρημα της παραχάραξης της Ιστορίας και της συκοφάντησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, σερβίρεται με το ιδεολόγημα ότι «η επανένωση της Ευρώπης χρειάζεται τη συμφιλίωση των κυρίαρχων ιστορικών εξιστορήσεων από τα διάφορα μέρη της ηπείρου» και στο πλαίσιο αυτό «αντιμετωπίζουμε την πρόκληση να συμπεριλάβουμε την εμπειρία πρώην κομμουνιστικών κρατών στην κοινή εξιστόρηση της ευρωπαϊκής ιστορίας».
Εκείνο που ομολογούν οι πρωτεργάτες του εγχειρήματος είναι ότι σήμερα, μετά δηλαδή από την καπιταλιστική παλινόρθωση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, η ΕΕ επιδιώκει να κόψει και να ράψει την Ιστορία τους στα μέτρα των σύγχρονων αναγκών του κεφαλαίου και να μετατρέψει τη συκοφάντηση του σοσιαλισμού και τον αντικομμουνισμό σε επίσημη ευρωπαϊκή «Ιστορία» και ιδεολογία.
Κεντρική ιδέα του εγχειρήματος είναι ότι «οι Ευρωπαίοι πρέπει να καταλάβουν πως το Σιδηρούν Παραπέτασμα δεν απέκλεισε μόνο τα δέσμια κράτη εκτός της κοινής ευρωπαϊκής οικίας μας, αλλά απέκλεισε και τα 50 χρόνια της αληθινής μας Ιστορίας από την Ευρωπαϊκή Ιστορία».
Το παραπάνω αντιδραστικό εφεύρημα χρησιμοποιείται από τους εκπροσώπους της πλουτοκρατίας για να νομιμοποιήσουν την παραχάραξη των πραγματικών ιστορικών γεγονότων. Να σβήσουν δηλαδή από το χάρτη τον ηρωισμό του σοβιετικού λαού, τη θεαματική βελτίωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού στους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας, μέχρι τη συμβολή της ΕΣΣΔ στη διεύρυνση κατακτήσεων των εργαζομένων και στον καπιταλιστικό κόσμο.
Παράλληλος στόχος τους είναι να αθωώσουν - στον αντίποδα - τα εγκλήματα που διαχρονικά οργάνωσε το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, όχι μόνο απέναντι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, αλλά κύρια απέναντι στους λαούς των ίδιων των καπιταλιστικών κρατών.

Οι λαϊκές συνειδήσεις στο στόχαστρο

Πιστή στους διακηρυγμένους στόχους της ΕΕ, η «άτυπη» - όπως την αποκαλούν - ομάδα του ευρωκοινοβουλίου «Συμφιλίωση των ευρωπαϊκών ιστοριών», θα αναλάβει εργολαβικά να παρέχει «μια πλατφόρμα για τους ευρωβουλευτές», ώστε να αναλάβουν ενεργό ρόλο στην επιχείρηση παραχάραξης της Ιστορίας, παρεμβαίνοντας δήθεν «από τα κάτω», ως εκπρόσωποι των λαών των κρατών τους, καθώς «η ΕΕ έχει περιορισμένες δυνάμεις για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων "εκ του υψηλού"».
Στο πλαίσιο αυτό, θα αναλάβει πρωτοβουλία για να εκδώσει «δηλώσεις και άρθρα απόψεων, κάνοντας περιοδικές συζητήσεις και χορηγώντας εκδηλώσεις. Αυτό θα δημιουργήσει ευκαιρίες για μια θετική και δημιουργική επικοινωνία σχετικά με τις πιο αμφισβητούμενες πλευρές της ευρωπαϊκής ιστορίας» και θα προωθήσει «την ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων σε επίπεδο ΕΕ».
Εκείνο που ενδιαφέρει την ΕΕ, συνολικά το ιμπεριαλιστικό σύστημα, είναι να παρέμβει στη συνείδηση των εργαζομένων και της νεολαίας, προκειμένου να χτυπήσει τους ίδιους τους λαούς, την οργανωμένη ταξική πάλη και τη σοσιαλιστική προοπτική. Θέλουν να θολώσουν και να απαξιώσουν το όραμα και την προοπτική του σοσιαλισμού, σε μια περίοδο που ο καπιταλισμός, ιστορικά ξεπερασμένος και αντιδραστικός, δείχνει τα ανυπέρβλητα αδιέξοδά, γεννώντας γενικευμένες λαϊκές αντιδράσεις, με κλιμακούμενα ριζοσπαστικά στοιχεία.
Δε διστάζουν μάλιστα σ' αυτή τους τη χυδαία προσπάθεια να παραγράψουν ακόμα και τον απαράβατο όρο που ισχύει στην προσέγγιση κάθε ιστορικής αλήθειας. Οτι, δηλαδή, την Ιστορία τη γράφουν οι λαοί, με τον ιδρώτα και το αίμα τους και δεν επαφίεται σε κανέναν «ειδικό» ή στρατευμένο με το κεφάλαιο ευρωβουλευτή να την επικυρώσει, να την γράψει όπως θέλει και να τη βαφτίσει «επίσημη εκδοχή».

Πηγή

Η πολιτική μεταβολή του 1974 στην Ελλάδα


Η πολιτική αλλαγή του '74 δεν άλλαξε την ταξική ουσία του συστήματος (φωτογραφία από την πανελλαδική απεργία για το Ασφαλιστικό, το 2002)
Το βράδυ της 22ης Ιούλη του 1974, ο τότε υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Χένρι Κίσινγκερ, δήλωνε επίσημα για την κατάσταση στην Ελλάδα: «Ενδεχομένως τη στιγμή αυτή πραγματοποιείται πολιτική μεταβολή»1. Ο ιστορικός Ν. Ψυρούκης σημειώνει ότι «η δήλωση του Κίσινγκερ χαρακτηρίστηκε προκλητική και "καθόλου διπλωματική"»2. Χωρίς αμφιβολία, έτσι είχαν τα πράγματα. Ομως, μάλλον αξιολογότερος, από ιστορική άποψη, είναι ο σχολιασμός που κάνει σ' αυτή τη δήλωση ο συντηρητικός ιστορικός συγγραφέας Αλ. Ζαούσης3: «Δε διευκρινίζεται - γράφει για το χρόνο που έκανε τη δήλωση ο Κίσινγκερ - αν ήταν βράδυ στην Ουάσιγκτον ή βράδυ στην Αθήνα. Δεδομένης όμως της διαφοράς περίπου 7 ωρών μεταξύ των δύο πόλεων, ακόμα και αν εννοείται το βράδυ της Ουάσιγκτον, πάλι θα ήταν στην Αθήνα νύκτα προς 23 Ιουλίου ή το πολύ ξημερώματα. Πώς γνώριζε ο Κίσινγκερ, τόσες ώρες πριν, αυτά που θα συνέβαιναν στην Αθήνα; Ηταν η πρεσβεία ενήμερη από πριν; Ο Κίσινγκερ ήταν δαιμόνιος. Δε βρέθηκαν ποτέ γραπτές αποδείξεις των ενεργειών του στη δραματική κρίση του Κυπριακού. Ολα γίνονταν τηλεφωνικώς». Ο Κίσινγκερ γνώριζε, γιατί δεν μπορούσε να μη γνωρίζει ότι η δικτατορική μορφή διακυβέρνησης δεν είχε άλλα περιθώρια ζωής.

Η πολιτική μεταβολή στην Ελλάδα - σύμφωνα με όλες τις, γνωστές, ιστορικές πηγές - είχε αποφασιστεί στις 21 Ιούλη του 1974 από τη στρατιωτική ηγεσία της χούντας, όταν ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγός Γρ. Μπονάνος και οι αρχηγοί των τριών κλάδων (Πεζικό, Αεροπορία, Ναυτικό) Γαλατσάνος, Παπανικολάου και Αραπάκης, αποφάσισαν να αυτονομηθούν από τον Ιωαννίδη, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ο αρχηγός της χούντας, και να κινηθούν προς την κατεύθυνση πολιτικοποίησης του καθεστώτος4. Πολύ λίγη σημασία βεβαίως έχει πώς επιβλήθηκε αυτή η απόφαση. Το σίγουρο είναι πως η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων και οι Αμερικανοί δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να χάσουν τον έλεγχο. «Αν το καθεστώς κατέρρεε - γράφει ένας από τους κορυφαίους πρωταγωνιστές της αλλαγής του '74, ο αρχηγός του Ναυτικού και πιστός άνθρωπος των Αμερικανών Π. Αραπάκης5 -, ο λαός δε θα έμενε απαθής και η αιματοχυσία θα ήταν αναπόφευκτη». Το σύνολο των διεργασιών, συνεπώς, συνέκλινε σ' ένα στόχο: Να μην εμφανιστεί στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας.

Η Μάχη της Κρήτης και τα βρετανικά συμφέροντα


Γερμανοί αλεξιπτωτιστές, μετά τη νυχτερινή συμπλοκή, εισβάλλουν στην πόλη του Ηρακλείου
Ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα μας των τελευταίων χρόνων, για ν' αποφύγω επαναλήψεις, διαπίστωσα με ικανοποίηση πως δεν υπήρξε χρονιά που να μην αφιερώσει ο «Ριζοσπάστης» επετειακό φύλλο στη Μάχη της Κρήτης (20-31/5/41). Για να τιμήσει - όπως πρέπει - τον άφθαστο ηρωισμό του κρητικού λαού και των στρατιωτών από την ηπειρωτική Ελλάδα που, φτάνοντας στα όρια της θυσίας, υπερασπίστηκαν τη λευτεριά και ανεξαρτησία της Κρήτης και του λαού μας συνολικά, σ' εκείνη τη μεγάλη μάχη των 12 ημερών.Στα τελευταία 11 χρόνια έχουν γράψει για τη Μάχη της Κρήτης (ΜτΚ) πολλοί συνεργάτες του «Ριζοσπάστη» και ανάμεσά τους ο ακούραστος σύντροφός μας, δημοσιογράφος Νίκος Καραντηνός κ.ά.
Η χιτλερική διαταγή επίθεσης για την κατάληψη της Κρήτης, στις 25/4/41, εκδόθηκε δυο μόλις μέρες πριν ολοκληρωθεί η κατάληψη της χώρας μας, στις 27/4/41, από τους χιτλερικούς. Η διεξαγωγή του πολέμου ενάντια στις βρετανικές και άλλες δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική απαιτούσε την ύπαρξη αεροπορικής πολεμικής βάσης των χιτλερικών στην Κρήτη. Γι' αυτό το λόγο εκπονήθηκε η 28η χιτλερική διαταγή που αφορούσε το σχέδιο «ΕΡΜΗΣ». Η ίδια αυτή διαταγή σημείωνε ότι «η οργάνωση μεταφοράς στρατευμάτων δεν πρέπει να οδηγήσει σε καθυστέρηση τη συγκέντρωση στρατηγικών δυνάμεων για την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα», δηλαδή την προβλεπόμενη για τις 22/6/41 χιτλερική επίθεση κατά της Σοβιετικής Ενωσης.
Κατά την κατάληψη της Κρήτης, σε δρόμο του Ηρακλείου Γερμανοί στρατιώτες. Τα παιδιά κακοντυμένα, ξυπόλυτα και πεινασμένα τους χαζεύουν
Ενώ αυτά ετοίμαζαν οι χιτλερικοί απ' τον Απρίλη 1941 και νωρίτερα, ο Γλύξμπουργκ και οι κυβερνήσεις του στην Ελλάδα όχι μόνο δεν πήραν κανένα συγκεκριμένο μέτρο για την υπεράσπιση της Κρήτης από την - προβλεπόμενη - χιτλερική επιδρομή, αλλά όλες οι ενέργειές τους στόχευαν στο αντίθετο: Κύρια, στον αφοπλισμό του λαού της Κρήτης. Η διαδικασία αυτή άρχισε πολύ νωρίτερα, όταν - το 1938 - ο κρητικός λαός ξεσηκώθηκε κατά της κυβέρνησης του δικτάτορα Ι. Μεταξά. Συνεχίστηκε τον Οκτώβρη '40, όταν με πρόσχημα την «ενίσχυση του κρατικού οπλοστασίου» μάζεψαν πάλι τα όπλα του λαού. Τέλος, ολοκληρώθηκε με την παγίδευση της πέμπτης μεραρχίας Κρητών στην ηπειρωτική Ελλάδα, που, αφού πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο, η βασιλική κυβέρνηση απέρριψε αίτημα των Κρητών φαντάρων και αξιωματικών να τους στείλουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους για να την υπερασπίσουν από την επερχόμενη - με βεβαιότητα - χιτλερική επίθεση. Ενα ελάχιστο τμήμα Κρητών αυτής της μεραρχίας κατάφερε, μετά την κατάρρευση του μετώπου, να φτάσει με κάθε πλωτό μέσο στην Κρήτη. Η μεγάλη μάζα των Κρητών φαντάρων παγιδεύτηκε σκόπιμα στην ηπειρωτική Ελλάδα για να πεθάνει το μεγαλύτερο μέρος της είτε από την πείνα είτε από τον εγκλεισμό σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Λάρισα. Ενας ακόμα λόγος της καθήλωσης των Κρητών οπλιτών και των αξιωματικών κρητικής καταγωγής μακριά από την Κρήτη ήταν ο φόβος και η απέχθεια της βασιλικής οικογένειας και των κυβερνήσεών της απέναντι στον καταπιεζόμενο λαό. Γνώριζαν ότι με την είσοδο των Γερμανών, βασιλιάς και κυβέρνηση θα δραπέτευαν στην Κρήτη, που σε κάθε περίπτωση έπρεπε να βρεθεί άοπλη.

Ηρωικές στιγμές από την ιστορία της αδυσώπητης πάλης ανάμεσα στους ναυτεργάτες και τους εφοπλιστές

ΤΟ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΕΦΟΠΛΙΣΤΩΝ (1943-1948)


Οι συνδικαλιστές της ΟΕΝΟ στη δίκη
Οι ναυτεργάτες, ως αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης, έχουν τεράστια συμβολή στο ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας. Η ιστορία του ναυτεργατικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι γεμάτη από ηρωικές ενέργειες στους αγώνες ενάντια στο πιο σκληρό κομμάτι του κεφαλαίου, τόσο για τα δίκαια των ναυτεργατών, όσο και σε περιόδους όπως η λαϊκή πάλη κατά του γερμανοναζιστικού ιμπεριαλισμού στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή και στη συνέχεια, την περίοδο του Εμφυλίου και της πάλης του ΔΣΕ, όταν η αστική τάξη της Ελλάδας πάσχιζε να στεριώσει το κράτος της και να μεγαλώσει την ιδιοκτησία της στηριζόμενη και στους Αγγλοαμερικανούς ιμπεριαλιστές. Τέτοιες στιγμές καταγράφουμε σήμερα σ' αυτό το μικρό ιστορικό αφιέρωμα που αναδεικνύουν την αδυσώπητη ταξική πάλη ανάμεσα στους ναυτεργάτες και τους εφοπλιστές, στην πιο ηρωική περίοδο της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, στα 1947 και το ρόλο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων, της θρυλικής ΟΕΝΟ.Βεβαίως, η ψυχή και ο νους του ναυτεργατικού κινήματος ήταν οι κομμουνιστές ναυτεργάτες. Ετσι μέσα από την εξιστόρηση των γεγονότων σήμερα στο «Ρ» αναδεικνύεται ο πρωτοπόρος ρόλος του ΚΚΕ και ορισμένες από τις πιο λαμπρές περιόδους του εργατικού κινήματος κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές ναυτεργάτες. Ταυτόχρονα, δημοσιεύουμε ιστορικά γεγονότα της περιόδου έτσι όπως τα κατέγραψε ένα από τα πιο επιφανή στελέχη της αστικής τάξης, ο εφοπλιστής Αριστοτέλης Ωνάσης. Στην επιστολή του αναφέρεται στο ρόλο του ενάντια στους ναυτεργάτες, προκειμένου να συμπεριληφθεί στους εφοπλιστές «εθνομάρτυρες» - την τάξη του -που ίδιος αυτοσαρκάζει. Ολα αυτά, για να συμμετάσχει στη μοιρασιά των μεταπολεμικών παροχών του αστικού κράτους στους εφοπλιστές.
Χτυπούν απεργούς ναυτεργάτες στο λιμάνι (2002)
Ο ίδιος επίσης επαινεί παράλληλα το ρόλο των Αμερικανών και Αγγλων ιμπεριαλιστών, μέσα από αυτή την επιστολή. ο Α. Ωνάσης προβάλλει ότι οι εφοπλιστές και ενιαία η αστική τάξη πρέπει να αποδεχτούν τις προτάσεις του, προκειμένου να επιφέρουν πλήγμα στον ταξικό τους αντίπαλο, το ΚΚΕ, το ταξικό εργατικό κίνημα, στρατηγική των Αμερικανών και Αγγλων ιμπεριαλιστών στη χώρα μας και σε διεθνή κλίμακα. Ο Α. Ωνάσης βγάζει τα άπλυτα των εφοπλιστών, της τάξης του, στη φόρα κατά τη διάρκεια της λυσσαλέας διαμάχης που ξέσπασε μεταξύ των παραδοσιακών και των νέων τζακιών των εφοπλιστών, για το ποιοι θα καρπωθούν μεγαλύτερο για τους ίδιους κομμάτι της λείας του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, τα 100 πλοία «Λίμπερτυ» και τα 7 δεξαμενόπλοια τύπου «Τ2» που αγοράστηκαν με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.

Οι λαμπρές σελίδες του ναυτεργατικού κινήματος

«ΙΟΥΛΙΑΝΑ» Γεγονότα που σημάδεψαν τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας


Αντιαμερικανική διαδήλωση στην Αθήνα το Μάιο του 1964
Εχουν περάσει 45 χρόνια από τα γεγονότα της 15ης του Ιούλη 1965, καθώς και εκείνα που τα ακολούθησαν και που καθιερώθηκαν ως «Ιουλιανά». Γεγονότα από τα πιο σημαντικά της περιόδου μετά το 1950 και μέχρι τις παραμονές της δικτατορίας του 1967-1974.Η σημασία τους καθορίζεται από τη μεγάλη όξυνση και τη διάρκεια που πήραν οι εγχώριες ενδοαστικές αντιθέσεις, πάντα σε συνδυασμό με την άμεση εμπλοκή του ξένου παράγοντα (ΗΠΑ) και τους γενικότερους σχεδιασμούς του στην περιοχή (Κυπριακό) και που έστρωσαν το δρόμο για την επιβολή της δικτατορίας.
Ας δούμε τι έγινε στις 15 του Ιούλη 1965. Ο Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργός της Ελλάδας, μετά την εκλογική του νίκη στα 1964 με τη συμβολή και της ΕΔΑ, έκανε μια σύντομη συνάντηση με το βασιλιά Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ. Μετά την έξοδό του από τα ανάκτορα αρνήθηκε να κάνει δηλώσεις στους δημοσιογράφους. Ποιο το περιεχόμενο της συνάντησης; Μια ώρα αργότερα, γύρω στις 8.15 μ.μ., ο Γ. Παπανδρέου κάλεσε τους δημοσιογράφους για να τους δώσει το στίγμα των όσων συζήτησε με το βασιλιά.
«Επήλθε διαφωνία Στέμματος και κυβερνήσεως. Αύριον θα υποβάλω την παραίτησιν της κυβερνήσεως και θα προβώ εις ανακοινώσεις» τους είπε (Σόλωνα Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974», εκδόσεις Καπόπουλος, τόμος 4ος, σελ. 416-417).
Ο Σωτήρης Πέτρουλας γίνεται σύμβολο καθημερινών αγώνων
Βεβαίως, αμέσως μετά το τέλος της επίσκεψης του Γ. Παπανδρέου στα ανάκτορα, το κατώφλι τους διάβαινε ο, έως εκείνη τη στιγμή, πρόεδρος της Βουλής Γ. Αθανασιάδης - Νόβας. Και, βεβαίως, έλαβε την εντολή για σχηματισμό νέας κυβέρνησης.Ετσι, η 15η του Ιούλη καταγράφηκε στην Ιστορία ως η μέρα που ξέσπασε μια βαθιά πολιτική κρίση, η οποία βεβαίως και δεν εμφανίστηκε ξαφνικά. Αλλά ο ελληνικός λαός πλήρωσε βαρύ τίμημα στη συνέχεια, αφού η εξέλιξή της για δυο ολόκληρα χρόνια οδήγησε στη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία των συνταγματαρχών τον Απρίλη του 1967.
Για τις εξελίξεις αυτές το ΚΚΕ, με ανακοίνωση της ΚΕ του, υπογράμμισε:
«Οι σκοτεινοί κύκλοι της ανωμαλίας - το παλάτι, η χούντα και οι ξένοι - έβαλαν σε εφαρμογή το πραξικόπημα που σχεδίαζαν από καιρό και που μάταια προσπαθούν τώρα να καλύψουν κάτω από το μανδύα της νομιμότητας. Παραβιάζοντας το Σύνταγμα και καταπατώντας ωμά την εκφρασμένη λαϊκή θέληση, ανέτρεψαν τη νόμιμη κυβέρνηση και στη θέση της διόρισαν μια τριανδρία - πειθήνιο όργανό τους. Οι σκοποί τους είναι διάφανοι. Χτύπημα των δημοκρατικών καταχτήσεων. ΝΑΤΟική λύση στο Κυπριακό. Τράβηγμα της χώρας στο βρωμερό πόλεμο του Βιετνάμ. Ανελέητη εκμετάλλευση του λαού και της χώρας από τα ξένα και ντόπια μονοπώλια.
Η κατάσταση - σημείωνε η ΚΕ του ΚΚΕ - είναι σοβαρή. Οι συνωμότες - αδίστακτοι στις επιδιώξεις τους - σπρώχνουν τη χώρα στο δρόμο της ανωμαλίας, που οδηγεί σε εθνικές συμφορές» («ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ», τεύχος 8/1965, σελ. 82-83).
Αφίσα της ΕΔΑ για τις εκλογές το 1961
Ο ελληνικός λαός αντιμετώπισε την εξελισσόμενη πραγματικότητα αυτής της βαθιάς πολιτικής κρίσης με μαζικές διαδηλώσεις και άλλες πολύμορφες κινητοποιήσεις σ' ολόκληρη τη χώρα. Οι διαδηλώσεις έφταναν ως τις συγκρούσεις με την αστυνομία, αφού το τότε καθεστώς στην Ελλάδα διέβλεπε το δυναμισμό τους και βεβαίως δεν ήταν σίγουρο ότι με διαφορετικά μέσα δε θα ξέφευγε ο έλεγχος από τα χέρια του. Αποκορύφωμα των συγκρούσεων ήταν η δολοφονία του Σ. Πέτρουλα, μέλους της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, στις 21/7/1965.Ηταν η εποχή που το σύνθημα του «1 1 4» κυριαρχούσε στην αντιπαράθεση λαού και καθεστώτος. Αλλωστε, το κίνημα του «1 1 4» είχε ήδη πάρει διαστάσεις πριν την πολιτική κρίση. 114 ήταν το άρθρο του τότε Συντάγματος, που όριζε ότι η τήρησή του αφιερώνεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.